Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
καὶ ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, καὶ ἐπλήρωσεν ὅλον τὸν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι·
καὶ ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ᾿ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν, (Πραξ. 2, 2-3)
Ξαφνικά ήρθε από τον ουρανό μια βουή σαν να φυσούσε δυνατός άνεμος, και γέμισε όλο το σπίτι όπου έμεναν.
Και τους παρουσιάστηκαν γλώσσες σαν φλόγες φωτιάς, που μοιράστηκαν και κάθισαν από μία στον καθένα απ’ αυτούς.
Ενώ οι μαθητές ήταν συγκεντρωμένοι στο ίδιο σημείο την ημέρα της Πεντηκοστής, το Άγιο Πνεύμα έκανε αισθητή την παρουσία του. Ήξεραν από τον Ιησού ότι θα τους στείλει κάποια στιγμή τον Παράκλητο, αλλά δεν ήξεραν ούτε το που, ούτε το πότε. Αιφνιδιαστικά ακούστηκε ένα βουητό από τον ουρανό σαν δυνατός άνεμος. Ξαφνικά φάνηκαν στο σπίτι κάποιες φωτεινές ακτίνες που έμοιαζαν με γλώσσες φωτιάς δίχως και προέρχονται από καύση κάποιου πράγματος. Σίγουρα όλο αυτό θα έφερε την έκπληξη και την αμηχανία των αποστόλων, αλλά το κείμενο δεν αναφέρει κάποια αρνητική αντίδραση. Δεν έδειξαν να φοβούνται, διότι θα προσπαθούσαν να διαφύγουν. Οπότε μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ένιωσαν κάτι το θετικό και συνάμα θεϊκό. Το Άγιο Πνεύμα έκανε λοιπόν ορατή την έλευσή του και δεν επέδρασε ανεπαίσθητα. Ακούστηκε και παρουσιάστηκε. Αυτοπροσώπως θα λέγαμε, δίχως την προαναγγελία από κάποιον άγγελο και ούτε με τη μορφή περιστεριού όπως στην βάπτιση του Ιησού. Οι «πύρινες» γλώσσες κάθησαν από μία σε κάθε απόστολο δίδοντας τους χαρίσματα / εφόδια. Ήταν όλοι τους έτοιμοι να δεχτούν αυτήν την επίσκεψη και να λάβουν τα δώρα της. Σε αυτή τη στιγμή διά της θαυματουργού έκχυσης του Αγ. Πνεύματος μπαίνουν τα γερά θεμέλια της Εκκλησίας ως σώμα Κυρίου Ιησού Χριστού.
