Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
ἀπεκρίθη αὐτοῖς· ὁ ποιήσας με ὑγιῆ, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει.
ἠρώτησαν οὖν αὐτόν· τίς ἐστιν ὁ ἄνθρωπος ὁ εἰπών σοι, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; (Ιω. 5, 11-12)
τους απάντησε, «Εκείνος που μ’ έκανε καλά, εκείνος μου είπε 'πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα'». Τον ρώτησαν λοιπόν, «ποιός είναι ο άνθρωπος που σου είπε 'πάρε το κρεβάτι και περπάτα'»;
Στην παρατήρηση των Ιουδαίων ότι λόγῳ Σαββάτου δεν επιτρέπονταν να σηκώνει το κρεβάτι του, ο πρώην παραλυτικός τους αποκρίθηκε ότι υπάκουσε σε αυτόν που τον έκανε υγιή. Εκείνος του είπε να το πράξει αυτό. Γιατί υπάκουσε στο σωτήρα του, αφού ήξερε ότι ήταν ημέρα Σάββατο; Διότι τον εμπιστεύτηκε και τον θεράπευσε. Έδειξε μεγαλύτερη υπακοή σε κάποιον, που παρότι δεν γνώριζε, τον απάλλαξε από το μαρτύριό του, παρά στην τυπική τήρηση του νόμου. Ποιός εκ των δύο του έκανε ουσιαστικώς καλό; Προφανώς και όχι η τήρηση της απαγόρευσης του Σαββάτου. Η οποία παρεμπιπτόντως δεν απαγορεύει τα θαύματα και τις ιάσεις. Μπροστά σε μια τέτοια ευεργεσία ποιός μπορεί να μην υπακούσει στον ευεργέτη του; Ποιός μπορεί να απειθήσει σε Εκείνον που του πρόσφερε ανιδιοτελώς την υγεία του; Θα του έλεγε να πράξει κάτι κακό, Εκείνος που πράττει το καλό; Συνεπώς λοιπόν υπάκουσε, και δεν εναντιώθηκε. Δεν έδειξε στο ελάχιστο κάποιο ίχνος αλαζονείας ή εναντίωσης.
Μπροστά σε αυτήν την λογική, αν μη τι άλλο, στάση του θεραπευμένου, οι Ιουδαίοι τον ρώτησαν να τους πει ποιός του είπε να πράξει εναντίον του νόμου. Αντί να τον ρωτήσουν ποιός τον θεράπευσε, στάθηκαν μόνο στην προτροπή για «παρέκκλιση» από το νόμο! Ούτε το θαύμα τους εντυπωσίασε, ούτε καν αναρωτήθηκαν αν αυτό προέρχονταν από το Θεό! Το μόνο που τους ένοιαζε ήταν να βρουν κάποιο ψεγάδι. Οτιδήποτε για να «αποδείξουν» ότι ο Ιησούς ήταν άπιστος και έπραττε το κακό! Διότι φοβόντουσαν το καλό, ειδικώς άμα γίνεται ανιδιοτελώς. Στήριζαν την εξουσία τους στο φόβο της τιμωρίας και στην τυφλή τυπολατρία του νόμου. Σαν να έλεγαν στο θεραπευμένο, ότι αυτός που σου είπε να παραβείς το νόμο, είναι κακός ενώπιον του Θεού! Με αυτές τις διαθέσεις και τις προθέσεις οι Ιουδαίοι ήταν επόμενο να μη χαρούν επειδή κάποιος έγινε καλά, και κυρίως να βυθιστεί η ψυχή τους ακόμα περισσότερο στο σκοτάδι της εγωπάθειάς τους...
