ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα
ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγώ,
ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει. (Ιω. 5, 7)
Του αποκρίθηκε ο ασθενής: «Κύριε, άνθρωπο δεν έχω να με
βάλει στην κολυμπήθρα όταν ταραχτεί το νερό. Ενώ λοιπόν εγώ προσπαθώ να
έρθω, άλλος κατεβαίνει πριν από εμένα».
Ο παραλυτικός, στην ερώτηση του Ιησού αν θέλει να θεραπευτεί, δίνει απάντηση που φανερώνει το μεγαλείο της ταπεινοφροσύνης του! Εύκολα θα περίμενε κανείς, παραπονούμενος να κατηγορεί και να υβρίζει όλους όσους τον παραμέριζαν κάθε φορά, προς όφελος του εαυτού τους. Μιας και κανείς δεν τον βοηθούσε να σηκωθεί να πέσει στην κολυμπύθρα. Κανείς δεν του έδειξε λίγη φιλανθρωπία. Περίμενε εκεί αβοήθητος... Κι όμως, αυτό ο άνθρωπος δείχνει μετριοφροσύνη μπροστά στην αδιαφορία και την απανθρωπιά, λέγοντας απλά πως δεν έχει κανέναν δικό του να τον βάλει στην κολυμπήθρα όταν ταραχθεί το νερό. Κανένα παράπονο, καμιά κατηγορία. Αντιθέτως με 'μας που για το τίποτα, την κατάκριση την έχουμε έτοιμη στο στόμα μας! Που μονίμως παραπονούμαστε για την κακή συμπεριφορά των άλλων, ενώ τη δική μα κακή συμπεριφορά εύκολα τη δικαιολογούμε... Αυτό το μεγαλείο ψυχής είδε στον παραλυτικό ο Χριστός και τον θεράπευσε. Αυτό περιμένει να δει και σε εμάς...
