λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· ἔγειρε, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει.
καὶ εὐθέως ἐγένετο ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἦρε τὸν κράβαττον αὐτοῦ καὶ περιεπάτει. ἦν δὲ σάββατον ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ. (Ιω. 5, 8-9)
Του λέει ο Ιησούς: «Σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα».
Και αμέσως έγινε υγιής ο άνθρωπος και πήρε το κρεβάτι του καί περπατούσε. Ήταν τότε Σάββατο εκείνη την ημέρα.
Άμεση και ευεργετική η εντολή του Ιησού στον παραλυτικό που περίμενε καρτερικά μήπως φιλοτιμούντο κάποιος να τον βοηθήσει να μπει στην κολυμπήθρα της Βηθεσδά. Δεν του λέει φύγε, του λέει να νιώσει και πάλι τα πόδια του και να ξαναπερπατήσει μετά από 38 χρόνια παράλυσης. Αυτό δεν θα θέλαμε να ακούσουμε κι εμείς για τα προβλήματά μας; Για τον παραλυτικό, ο Κύριος ήταν παντελώς άγνωστος. Μπορούσε να μην υπακούσει και να δυσπιστήσει σ' αυτό που του είπε. Πόσο μάλλον επειδή ήταν Σάββατο και λόγῳ της αυστηρής αργίας δεν θα μπορούσε να κουβαλήσει το κρεββάτι του.
Για εμάς όμως; Είναι γνωστός ο Ιησούς; Είμαστε σίγουροι πριν αφελώς απαντήσουμε καταφατικά; Με μεγάλη ευκολία θα μοιάζαμε με τον Πέτρο και εύκολα παραδεχόμαστε τον Χριστό στα λόγια αλλά τον ξεχνάμε στις πράξεις... Αν έλεγε κι εμάς ο Χριστός να σηκωθούμε από τα προβλήματά μας και να περπατήσουμε, θα τον πιστεύαμε ή δεν θα τον παίρναμε στα σοβαρά; Νιώθουμε καθόλου πίστη και προσμονή στο θαύμα της σωτηρίας της ψυχής μας; Ή απλά συνεχίζουμε να αμαρτάνουμε έχοντας την εντύπωση ότι θα μας συγχωρέσει ο Θεός μιας και δεν κάνουμε πολύ μεγάλα αμαρτήματα (κλεψιές, δολοφονίες κλπ); Ο παραλυτικός είχε πλούτο πίστης, και υπάκουσε σ' έναν που ούτε τ' όνομά του δεν ήξερε, αλλά ήταν τόσο καταλυτική η παρουσία Του. Εμείς; Θα συνεχίσουμε να ψάχνουμε δικαιολογίες τύπου Σαββατιάτικης αργίας για να μην υπακούσουμε στο κέλευσμά Του; Θα αφήσουμε να έχει καταλυτική παρουσία πάνω μας ο εγωισμός και όχι ο Ιησούς;
