Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
Ἐγὼ περὶ αὐτῶν ἐρωτῶ· οὐ περὶ τοῦ κόσμου ἐρωτῶ, ἀλλὰ περὶ ὧν δέδωκάς μοι, ὅτι σοί εἰσι (Ιω. 17, 9)
Εγώ γι’ αυτούς παρακαλώ. Δεν παρακαλώ για τον κόσμο αλλά γι’ αυτούς που μου έδωσες, γιατί ανήκουν σ’ εσένα.
Για ποιούς μεσιτεύει ο Κύριος, με την ανθρώπινη φύση του, προς τον Πατέρα; Πρωτίστως για τους έντεκα μαθητές Του, τους οποίους του έδωσε ο Πατέρας. Αυτοί έχουν τη στερεή πίστη και όλα τα εφόδια καθώς τους προετοίμασε ο Κύριος για να επιτελέσουν το αποστολικό τους έργο. Πλέον ανήκουν στον Πατέρα εφόσον ανήκουν στον Υιό και θα δοθούν ολόψυχα στην αποστολή τους. Η μεσιτεία για τους έντεκα, δεν προσδιορίζει ούτε διευκολύνσεις, ούτε αξιώματα, ούτε προνόμια, ούτε προστασία από αγγέλους. Δεν χρειάζεται να αναφερθεί σε κάτι ιδιαίτερο, διότι είναι μεσιτεία για θάρρος, κουράγιο και ενδυνάμωση της πίστης μπροστά στις αναμενόμενες δυσκολίες και αντιξοότητες που θα συναντήσουν. Εντούτοις, η μεσιτεία περιλαμβάνει και τον ευρύτερο κύκλο των μαθητών, οι οποίοι είτε βοήθησαν τους έντεκα, είτε έγιναν και εκείνοι σε έναν βαθμό απόστολοι του ευαγγελίου. Για ποιόν δεν προσεύχεται ο Κύριος; Για τον κόσμο, όπως λέει. Δεν είναι οξύμωρο; Ενώ ενανθρωπίστηκε και σταυρώθηκε για τον κόσμο, να μην μεσιτεύει για να ξαναστραφεί ο κόσμος στην οδό προς το Θεό; Ουσιαστικώς, αφού παρακαλεί υπέρ των μαθητών Του, παρακαλεί εμμέσως και υπέρ του κόσμου, αφού η αποστολή τους είναι να φωτίσουν με το φως του Κυρίου τον σκοτεινό από την αμαρτία κόσμο. Εφόσον θα κάνουν καλό στον κόσμο, προσεύχεται και για τον κόσμο! Ωστόσο, δεν προσεύχεται για όλους... Όχι γιατί δεν θέλει, αλλά γιατί ως Θεός γνωρίζει ότι υπάρχουν και οι πωρωμένοι στην αμαρτία, οι αμετανόητοι που δεν αντέχουν καν την παρουσία του καλού... Και αυτοί, είτε προσευχηθεί, είτε όχι για αυτούς ο Ιησούς, θα ακολουθήσουν το διάβολο στην αιώνια τιμωρία.
