Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
αὐτοὶ γινώσκετε ὅτι ταῖς χρείαις μου καὶ τοῖς οὖσι μετ᾿ ἐμοῦ ὑπηρέτησαν αἱ χεῖρες αὗται. (Πραξ. 20, 34)
Εσείς οι ίδιοι ξέρετε ότι για τις ανάγκες τις δικές μου και των συνοδών μου δούλεψαν αυτά εδώ τα χέρια.
Μιλώντας στους πρεσβύτερους της Εφέσσου ο απ. Παύλος τους δείχνει τα χέρια του λέγοντάς τους πως για τις ανάγκες αυτού και των συνεργατών του, αντί να ζητήσει χρήματα ή αγαθά, σε αυτά στηρίχθηκε. Δηλαδή, δούλεψε και στηρίχθηκε στον προσωπικό του κόπο. Και μάλιστα τους υπενθυμίζει ότι αυτό το γνωρίζουν, ώστε μην προσπαθήσουν κάποια στιγμή να το αμφισβητήσουν. Με αυτόν τον παραστατικό τρόπο τους υποδεικνύει να ακολουθήσουν το παράδειγμά του. Γίνεται οι πρεσβύτεροι (οι ιερείς δηλαδή) να πράξουν ομοίως; Δεν είναι δύσκολο να πουν κάποιοι ότι το έργο στην Εκκλησία είναι κουραστικό και πολύ μεγάλο με συνέπεια να μην τους περισσεύουν δυνάμεις και χρόνος ώστε να εργαστούν για τα απαραίτητα προς τη διαβίωσή τους. Θεωρητικά ίσως και να συμφωνούσαμε αλλά πρακτικά ο Παύλος δεν αφήνει περιθώριο προς αυτήν την κατεύθυνση. Όσο μεγάλο και να είναι το έργο στην Εκκλησία, τις απαραίτητες ανάγκες του μπορεί να τις καλύψει όποιος την υπηρετεί. Όμως μόνο αυτές. Αρκεί βέβαια να μην παραγνωρίζει για το ποιά είναι τα όρια των αναγκών του και επιθυμεί πολύ περισσότερα... Ο Παύλος δεν πλούτισε, δεν έκανε περιουσία για τα «γεράματά» του, ούτε για τους κληρονόμους του αν αποκτούσε. Ούτε καν ενδιαφέρονταν. Του αρκούσε να περνάει με λίγα που έβγαζε. Αυτοσκοπός του ήταν το έργο στην Εκκλησία και όχι ο προσωπικός του πλούτος. Και έδειχνε με περηφάνεια τα χέρια του που μπορούσαν να του εξασφαλίσουν τα απαραίτητα. Σε αντίθεση με τους φιλάργυρους που δείχνουν με περηφάνεια τον υλικό πλούτο που έχουν μαζέψει...
