Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τούς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν· (Εβρ. 11, 35)
γυναίκες ξαναπήραν πίσω στη ζωή τούς ανθρώπους τους, κι άλλοι βασανίστηκαν ως το θάνατο, χωρίς να δεχτούν την απελευθέρωσή τους, γιατί πίστευαν ότι μπορούσαν ν’ αναστηθούν σε μια καλύτερη ζωή.
Ο απ. Παύλος αναφέρεται σε πιστούς που έδρασαν στους χρόνους της Παλ. Διαθήκης. Είχαν τόση πίστη που κάποιες γυναίκες είδαν να ανασταίνονται τα παιδιά τους (Γ' Βασ. 17, 23 και Δ' Βασ. 4, 35-36). Άλλοι πάλι βασανίστηκαν στο τύμπανο έως θανάτου. Το τύμπανο ήταν ένα κυκλικό στη μορφή, όργανο τιμωρίας στο οποίο έδεναν τους κατάδικους σαν τα δέρματα και τους τέντωναν! Και στις δύο περιπτώσεις είχαν την προσδοκία της ανάστασης. Οι μεν γυναίκες πίστευαν πολύ στο Θεό και ήξεραν ότι μόνο εκείνος θα μπορούσε να επαναφέρει στη ζωή τα νεκρά παιδιά τους. Ο θάνατος δεν ήταν για τον αληθινό Θεό εμπόδιο όπως των ψεύτικων θεών των ειδωλολατρών. Οι δε βασανισθέντες για την πίστη τους προτίμησαν το θάνατο από το να αποκηρύξουν το Θεό και να απελευθερωθούν. Η απελευθέρωσή τους από τα βασανιστήρια θα ήταν μια πρόσκαιρη απολύτρωση δίχως προοπτική. Είχαν βαθιά μέσα τους την πεποίθηση (πολύ πριν έρθει ο Χριστός και διά του πάθους Του καταργήσει το θάνατο) ότι θα αναστηθούν και θα έχουν μια καλύτερη ζωή. Την αλήθεια της αναστάσεως των νεκρών και της μετέπειτα ουράνιας βασιλείας, πριν την φέρει ο Μεσσίας, την πρέσβευαν όσοι είχαν μεγάλη πίστη στο Θεό.
