Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
καὶ πάντες ἐμαρτύρουν αὐτῷ καὶ ἐθαύμαζον ἐπὶ τοῖς λόγοις τῆς χάριτος τοῖς ἐκπορευομένοις ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ καὶ ἔλεγον· οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς Ἰωσήφ; (Λουκ. 4, 22)
Όλοι συμφωνούσαν μαζί του· θαύμαζαν για τα γεμάτα χάρη λόγια που έβγαιναν από το στόμα του, και ρωτούσαν: «Αυτός δεν είναι ο γιος του Ιωσήφ;»
Η ερμηνεία του Ιησού στην προφητεία του Ησαΐα, προκάλεσε το θαυμασμό στη συναγωγή της Ναζαρέτ. Τα λόγια και ο τρόπος Του, ήταν γεμάτα από θεία χάρη. Η «εξωτερική» όψη του κηρύγματος τους εντυπωσίασε. Όμως τους προβλημάτησε; Τους άνοιξε τους οφθαλμούς του πνεύματός τους; Τους μεταλαμπάδευσε την αλήθεια; Αυτό που κέντρισε το ενδιαφέρον τους, δεν ήταν το τι εννοούσε ο Κύριος, αλλά το ποιός ήταν. Δεν τους ήταν άγνωστος. Εξάλλου εκεί μεγάλωσε. Ήταν υιός του Ιωσήφ του ξυλουργού και βοηθούσε τον πατέρα του. Η καταγωγή Του λοιπόν, ήταν το κριτήριο αποδοχής του κηρύγματος Του και όχι το ίδιο το κήρυγμα. Θαύμασαν αλλά δεν ενδιαφέρθηκαν. Εντυπωσιάστηκαν αλλά δεν πίστεψαν. Απεναντίας, η ταπεινή καταγωγή του Ιησού, τους αρκούσε για να απορρίψουν ότι προηγουμένως είχαν ακούσει. «Είναι δυνατόν ο γιος του ξυλουργού να μπορεί να πει σημαντικά πράγματα; Το πολύ πολύ να μιμήθηκε κάποιον επιφανή ερμηνευτή και ρήτορα.» Αυτήν την προκατάληψη τη συναντούμε συχνά και σήμερα. Αναλόγως της καταγωγής κρίνουμε κάποιον. Ευκολόπιστοι σε κάποιον που διαθέτει «όνομα» και δύσπιστοι σε αυτόν που είναι σαν κι εμάς. Να θυμίσω φερ' ειπείν πολιτικούς που κάνουν καριέρα μόνο και μόνο λόγῳ επωνύμου... Δυστυχώς, στους κόλπους της Εκκλησίας, η θεία χάρις δεν είναι κληρονομική αλλά δίδεται από το Θεό κατόπιν πνευματικής άσκησης και μεγάλης προσπάθειας. Και εύκολα μπορεί να δώσουμε βαρύτητα στα λόγια κάποιου με εκκλησιαστικά οφίκια παρά σε εκείνου που ασκείται πολύ. Ας προσέξουμε λοιπόν, να μην απορρίπτουμε ή να αποδεχόμαστε ένεκα της καταγωγής, αλλά εξαιτίας της επεξεργασίας και της μελέτης των όσων γινόμαστε αποδέκτες.
Άλλο σχόλιο για την αυριανή περικοπή, εδώ.
