Ακούμε στη σημερινή περικοπή:
ὅταν γὰρ ἔθνη τὰ μὴ νόμον ἔχοντα φύσει τὰ τοῦ νόμου ποιῇ, οὗτοι νόμον μὴ ἔχοντες ἑαυτοῖς εἰσι νόμος (Ρωμ. 2, 14)
Όσο για τα άλλα έθνη, που δε γνωρίζουν το νόμο, πολλές φορές κάνουν από μόνοι τους αυτό που απαιτεί ο νόμος. Αυτό δείχνει πως, αν και δεν τους δόθηκε ο νόμος, μέσα τους υπάρχει νόμος.
Οι Ιουδαίοι είχαν το προνόμιο να έχουν το νόμο ώστε θα είχαν άλλη προοπτική στην επόμενη ζωή. Βέβαια, θα είχαν και αυστηρότερη κρίση. Για τα άλλα έθνη που δεν γνώριζαν τα περί του αληθινού Θεού και δεν τους είχε δοθεί νόμος, τι συμβαίνει; Είναι εξολοκλήρου καταδικασμένα; Ο απ. Παύλος μας λέει κάτι που δεν ήταν και τόσο κατανοητό από όσους είχαν εγκλωβιστεί στην ιδέα ότι ανήκουν στο μόνο εκλεκτό λαό του Θεού. Ότι υπάρχει περίπτωση, κάποιο έθνος παρότι αγνοεί ή δεν έχει μελετήσει τον μωσαϊκό νόμο, εντούτοις να πράττει αυτό που λέει ο νόμος! Όταν, δεν έχουν νόμους που ευνοούν την αδικία (συνήθως ευνοώντας την τάξη των πλουσίων) ή έχουν νόμους που προασπίζουν το κοινό καλό. Δηλαδή ακολουθούν κατά κάποιο τρόπο τη φωνή της συνείδησής τους, και ενδιαφέρονται για το αληθές, το αγαθό και το ωφέλιμο, πολεμώντας την ανισότητα, την αδικία και το ψεύδος. Τότε λοιπόν, αν και δεν έχουν νόμο, ακολουθούν το νόμο! Αυτό δεικνύει ότι για τον Παύλο, το κακό δεν το έχει έμφυτο η ανθρώπινη φύση και είναι επίκτητο. Συνεπώς και δεν μας αρέσει, εκ φύσεως το αποστρεφόμαστε και προσπαθούμε να το περιορίσουμε. Τα υπόλοιπα λοιπόν κράτη που στρέφουν τους δικούς τους, ανθρώπινους νόμους, προς το καλό, ουσιαστικώς θα κριθούν με επιείκεια, παρότι δεν ήταν «εκλεκτά» όπως το αρχαίο Ισραήλ. Διότι μέσα τους επικρατεί η κλίση, η παραδοχή, η επιδοκιμασία του καλού. Και αυτό είναι η ουσία του νόμου. Αυτό θέλει ο Θεός από τον άνθρωπο.
