Ακούμε στη σημερινή περικοπή:
δόξα δὲ καὶ τιμὴ καὶ εἰρήνη παντὶ τῷ ἐργαζομένῳ τὸ ἀγαθόν, ᾿Ιουδαίῳ τε πρῶτον καὶ ῞Ελληνι· (Ρωμ. 2, 10)
Δόξα, όμως, και τιμή και ειρήνη σε καθέναν που εργάζεται το αγαθό, στον Ιουδαίο πρώτα και μετά στον Έλληνα.
Οι εργαζόμενοι το αγαθό, όσοι δηλαδή εργάζονται για να καλλιεργούν και να πράττουν το Λόγο του Ευαγγελίου και την κατά Θεόν αρετή, θα απολαύσουν δόξα και τιμή, και ειρήνη. Όχι βέβαια, την εφήμερη κοσμική δόξα και τις αντίστοιχες κοσμικές τιμές. Κυρίως θα βραβευτεί η καρδιά τους από την ειρήνη, η οποία αποτελεί την αγαθή σχέση μεταξύ του Θεού και του ανθρώπου που απαλλάσσεται από το ζυγό της αμαρτίας. Καρπός του Αγ. Πνεύματος, η ειρήνη, είναι εκτός από εσχατολογική κατάσταση και ενδοκοσμική πραγματικότητα αποτελούσα σύνδεσμο προκειμένου οι πιστοί δι' αυτής να τηρούν την ενότητα του Πνεύματος. Είναι εσωτερική διάθεση του ανθρώπου που αντανακλάται προς του άλλους.
Ωστόσο ο Παύλος δίνει μια προτεραιότητα στους Ιουδαίους λόγῳ καταγωγής και λόγῳ ότι απετέλεσαν τον περιούσιο λαό. Όμως πάντες είναι ίσοι απέναντι στο Θεό, αρκεί να δεχτούν το μήνυμα της σωτηρίας. Το «Ελληνας» εδώ, λαμβάνεται όχι εθνολογικά αλλά με την έννοια του «εθνικός».
