Ακούμε σήμερα στην Α' ωδή, το εξής τροπάριο σε ήχο πλ. β':
Ἄνω σε ἐν θρόνῳ, καὶ κάτω ἐν τάφῳ, τὰ ὑπερκόσμια, καὶ ὑποχθόνια, κατανοοῦντα Σωτήρ μου, ἐδονεῖτο τῇ νεκρώσει σου· ὑπὲρ νοῦν ὡράθης γάρ, νεκρὸς ζωαρχικώτατος.
Άνω σε θρόνο και κάτω σε τάφο, βλέποντας τα υπερκόσμια (δηλ. οι άγγελοι) και τα υποχθόνια (δηλ. οι ψυχές στον Άδη) συγκλονίζονται για τη νέκρωσή σου. διότι φανερώθηκες με τρόπο ασύλληπτο στο νου, νεκρός που έσφυζε από ζωή και παρείχε ζωή!
Ο ιερός υμνογράφος εστιάζει σε μια καίρια στιγμή του μυστηρίου της ενώσεως των δύο φύσεων του Χριστού (θείας και ανθρώπινης) και της αντίδοσης των ιδιωμάτων τους. Ως Θεός κάθονταν σε θρόνο στον ουρανό μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα και τον έβλεπαν οι υπερκόσμιες υπάρξεις των αγγέλων, ενώ ταυτόχρονα βρίσκονταν ως άνθρωπος νεκρός στο μνήμα και τον έβλεπαν οι ψυχές που ήταν δέσμιες στον Άδη. Βρίσκονταν και άνω και κάτω. Κάτι ασύλληπτο για τον νου των ανθρώπων αλλά και των αγγέλων. Να είναι νεκρός εκείνος που παράλληλα παρέχει και σφύζει από ζωή! Παράδοξο και μέγα το μυστήριο του Θεού που υπερβαίνει την ύπαρξή μας, και αντί ψάχνουμε μάταια μια λογική εξήγηση, δεν έχουμε παρά να δοξάσουμε τον Κύριο για την υπέρτατη θυσία που έκανε για τη σωτηρία μας.
