Ακούμε στους Αίνους το παρακάτω ιδιόμελο σε ήχο δ':
Τοῦ κρύψαντος τὸ τάλαντον, τὴν κατάκρισιν, ἀκούσασα ψυχή, μὴ κρύπτε λόγον Θεοῦ, κατάγγελλε τὰ θαυμάσια αὐτοῦ, ἵνα πλεονάζουσα τὸ χάρισμα, εἰσέλθῃς, εἰς τὴν χαρὰν τοῦ Κυρίου σου.
Αφού άκουσες ψυχή μου το κατάντημα εκείνου που έκρυψε το τάλαντο (που του χάρισε ο Θεός), μην κρύβεις το λόγο του Θεού, αλλά να κηρύττεις τα θαυμαστά έργα του, ώστε αφού πολλαπλασιάσεις το χάρισμα, να εισέλθεις στη χαρά του Κυρίου σου.
Ο ιερός υμνογράφος, κάνει αναφορά στην παραβολή των ταλάντων (Ματθ. 25, 14-30), όπου ένας οκνηρός και αδιάφορος δούλος, το τάλαντο που πήρε αντί να το χρησιμοποιήσει ανάλογα με τις δυνάμεις του και να του φέρει κάποιο κέρδος, το έκρυψε και το παρέδωσε όπως ήταν πίσω δείχνοντας παράλληλα μεγάλη αυθάδεια. Αυτή τη συμπεριφορά προς αποφυγήν, τονίζει αφενός μεν για τους ιερείς αφετέρου όμως και για όλους όσους θέλουν να δείχνουν ότι είναι ενεργοί με τη θρησκεία, το χρέος της κήρυξης του ευαγγελίου. Ειδικά στις μέρες μας, όπου διάφορες διδασκαλίες, είτε αιρετικές, είτε επηρεασμένες από άλλες θρησκείες, είτε με φιλοσοφικό ή ιδεολογικό μανδύα, διαδίδονται με ευκολία μέσα από το διαδίκτυο. Βεβαίως, η κήρυξη του ευαγγελίου πρέπει να γίνεται σωστά. Δηλαδή όχι με αερολογίες, οπότε απαιτείται καλή μελέτη σε ότι διδάσκει η Εκκλησία, και με προσωπικό παράδειγμα, μιας και αν δεν εφαρμόζουμε εμείς αυτά που διδάσκουμε, τότε γιατί να τα εφαρμόσει το ακροατήριο μας...
Συνεπώς λοιπόν, χρειάζεται σπουδή και προσωπική άσκηση για να κάνουμε το έργο μας να ευδοκιμήσει και να φέρει καρπούς. Κάτι που θα το εκτιμήσει ο Κύριος κατά την ώρα της κρίσεως. Αν δείξουμε την διάθεση του τεμπέλη δούλου της παραβολής, τότε θα λάβουμε και την αντίστοιχη αμοιβή, της απόρριψης.
