...ἀλλὰ πᾶσαν μὲν θάλασσαν καὶ γῆν ἐσβατὸν τῇ ἡμετέρᾳ τόλμῃ καταναγκάσαντες γενέσθαι, πανταχοῦ δὲ μνημεῖα κακῶν τε κἀγαθῶν ἀίδια ξυγκατοικίσαντες. (Περικλ. Επ. 41)
...αλλά εξαναγκάσαμε με την τόλμη μας ολόκληρη τη θάλασσα και την ξηρά να γίνει προσιτή, ιδρύσαμε παντού αιώνια μνημεία και των συμφορών μας και των επιτυχιών μας.
Αυτό το μικρό αλλά πολύ ουσιώδες απόσπασμα, από τον Επιτάφιο λόγο του Περικλή, ακούσαμε προχθές στη Βουλή από τον Κώστα Ζουράρι. Δυστυχώς, στο κοινοβούλιο πολύ συχνά ακούμε κούφιες και βαρύγδουπες κουβέντες, ανόητους βερμπαλισμούς και ανοησίες. Να που ακούσαμε και κάτι, κατευθείαν από το πρωτότυπο κείμενο, κι ας μην έγινε κατανοητό από κάμποσους δίχως την απόδοση στην νεοελληνική.
Δεν θα αναλύσω εδώ τον Επιτάφιο, που είναι ύμνος για το δημοκρατικό πολίτευμα των Αθηναίων, αλλά θα επικεντρωθώ στο εν λόγῳ απόσπασμα. Εξαίρει την τόλμη των Αθηναίων, με την οποία κατέκτησαν θάλασσα και στεριά εξαπλώνοντας την κυριαρχία της πόλης τους. Έστησαν στο διάβα τους μνημεία, τα οποία θυμίζουν όχι μόνο τις επιτυχίες τους αλλά και τις συμφορές τους. Αυτά τα προσόντα, που εξαίρει ο Περικλής, θέλησε να μας θυμίσει ο ομιλητής από το βήμα της Βουλής. Με τη γλώσσα του Θουκυδίδη, η οποία δεν είναι και τόσο «ξένη» από την καθομιλουμένη...
Μπορούμε σήμερα να πράξουμε όπως μας λέει το απόσπασμα; Το κάνουμε ήδη, όταν φεύγουμε από την Ελλάδα και διαπρέπουμε στο εξωτερικό. Καιρός λοιπόν να το πράξουμε και όσοι κατοικούμε εδώ! Θεωρώ ότι αυτό το τσιτάτο, είναι η πιο εύστοχη παραίνεση προς την αποστολή της νέας κυβέρνησης στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές. Να υπενθυμίζει ότι χωρίς την τόλμη, αιώνια μνημεία δεν στήνονται. Επίσης, αυτή η τόλμη απευθύνεται και σε όλους μας. Σε αντιδιαστολή από την κακομοιριά ή τον φόβο. Δίχως αυτήν, μόνο συμφορές έρχονται...
