Μας λέει ο απόστολος Παύλος στη Β' επιστολή προς Κορινθίους:
ἀεὶ γὰρ ἡμεῖς οἱ ζῶντες εἰς θάνατον παραδιδόμεθα διὰ ᾿Ιησοῦν, ἵνα καὶ ἡ ζωὴ τοῦ ᾿Ιησοῦ φανερωθῇ ἐν τῇ θνητῇ σαρκὶ ἡμῶν. (4, 11)
Γιατί πάντα εμείς που ζούμε παραδινόμαστε σε θάνατο για
τον Ιησού, ώστε και η ζωή του Ιησού να φανερωθεί μέσα στη θνητή σάρκα
μας.
Ο απ. Παύλος μιλάει για τους αποστόλους, οι οποίοι αντιμετώπιζαν τον κίνδυνο του θανάτου κατά τη διάρκεια του έργου τους. Η διάδοση του ευαγγελίου του Κυρίου δεν ήταν εύκολη μιας και φαρισαίοι και ρωμαίοι δίωκαν τους οπαδούς της νέας θρησκείας πολλῷ δε μάλλον τους ηγήτορές τους. Όμως, αυτό δεν τους πτοούσε. Έχοντας συναναστραφεί την πηγή της αληθινής ζωής, τον Χριστό, η απειλή του θανάτου, δεν τους επηρέαζε. Γι' αυτούς, το να παραδοθούν στο θάνατο, ήταν μια απόδειξη της δόξας του Κυρίου, αφού παρέμβηκε και πρόλαβε τη θανάτωσή τους. Επίσης, η θνητή σάρκα τους, με τα θαύματα που έκαναν, στο όνομα του Κυρίου, φανέρωναν τη διαρκή και ζωντανή παρουσία του Χριστού διά της χάριτός του. Η αντίθεση θανάτου και ζωής, είναι μόνο λεκτική.Ο θάνατος πλέον είναι μόνο σωματικός ενώ η ζωή πνευματική.
