Ἐν δὲ ταῖς ἡμέραις ταύταις πληθυνόντων τῶν μαθητῶν ἐγένετο γογγυσμὸς τῶν ῾Ελληνιστῶν πρὸς τοὺς ῾Εβραίους, ὅτι παρεθεωροῦντο ἐν τῇ διακονίᾳ τῇ καθημερινῇ αἱ χῆραι αὐτῶν. (Πραξ. 6, 1)
Και κατά τις ημέρες αυτές, ενώ πλήθαιναν οι μαθητές,
έγιναν παράπονα των Ελληνιστών κατά των Εβραίων, γιατί παραβλέπονταν στη
διακονία την καθημερινή οι χήρες τους.
Παρά τις διώξεις από τους Φαρισαίους και τους Σαδδουκαίους, η διάδοση του ευαγγελίου σημείωσε πρόοδο και αυξάνονταν ο αριθμός των πιστών. Αυτή η αύξηση έφερε και τα πρώτα προβλήματα στην άσκηση του φιλανθρωπικού έργου. Όταν υπάρχει πλήθος, εύκολα δημιουργούνται παράπονα και έριδες. Δυστυχώς δεν μπορούσαν όλοι να είναι αφοσιωμένοι στο κήρυγμα και εύκολα λησμονούσαν ότι δίδασκαν οι απόστολοι. Επιπλέον οι φτωχοί κάνουν το λάθος αντί να ευγνωμονούν για όσα τους δίνονται, παραπονιούνται για όσα έλαβαν λιγότερα από άλλους, ή δεν έλαβαν καθόλου. Το συγκεκριμένο πρόβλημα δημιουργήθηκε ανάμεσα στους Ελληνιστές και τους Ιουδαίους. Οι μεν Ελληνιστές είναι οι Ιουδαίοι που προέρχονταν από ελληνικές περιοχές και μιλούσαν ελληνικά, οι δε Ιουδαίοι είναι από την Παλαιστίνη και μιλούσαν αραμαϊκά και προφανώς αποτελούσαν την πλειονότητα της χριστιανικής κοινότητας. Και οι δύο ήταν της ίδιας φυλής. Οι απόστολοι είχαν εμπιστευτεί τη φροντίδα της ελεημοσύνης στους φτωχούς, στους εξ Παλαιστίνης οπότε και εγείρονταν εναντίον τους τα παράπονα. Οι Ελληνιστές επειδή είχαν γεννηθεί σε ξένες χώρες δεν είχαν στην Ιουδαία κτήματα για να μπορέσουν να συνεισφέρουν στο κοινό ταμείο. Οι απόστολοι δεν επαρκούσαν στο να διοικούν και να κηρύττουν ταυτόχρονα. Τα πάθη, όπως η πλεονεξία και ο φθόνος προσβάλλουν τους πάντες, και η Εκκλησία είναι κοινωνία ανθρώπων που προσπαθούν να ανακαινιστούν.
Άλλο σχόλιο για τη σημερινή ανάρτηση, εδώ.
