Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
τὴν ἔχθραν, ἐν τῇ σαρκὶ αὐτοῦ τὸν νόμον τῶν ἐντολῶν ἐν δόγμασι καταργήσας, ἵνα τοὺς δύο κτίσῃ ἐν ἑαυτῷ εἰς ἕνα καινὸν ἄνθρωπον ποιῶν εἰρήνην (Εφεσ. 2, 15)
(γκρέμισε) την έχθρα που υπήρχε μεταξύ τους, καταργώντας με τον σωματικό του θάνατο το νόμο των εντολών που αποτελούνταν από διατάγματα, έτσι που τους δύο να τους ενώσει σε έναν καινούριο άνθρωπο, φέρνοντας ειρήνη μεταξύ τους.
Το περιβάλλον μεταξύ εθνικών και ισραηλιτών ήταν εχθρικό λόγῳ εδαφικών διεκδικήσεων και θρησκευτικών πιστεύω. Ούτε στους μεν, ούτε στους δε υπήρχε έστω και θεωρητικά η έννοια της συμφιλίωσης. Ο Νόμος προέτασσε την αντιπαλότητα προς τους εθνικούς (ειδωλολάτρες) ως εχθρούς του Θεού. Αυτήν την έχθρα ήρθε και γκρέμισε ο Χριστός, φέρνοντας ειρήνη. Όχι μόνο με το κήρυγμά του, αλλά κυρίως με τη σταυρική του θυσία. Κατήργησε το θάνατο όχι μόνο για τους κατά το νόμο πιστούς (ισραηλίτες) αλλά για όλους όσους τον ακολουθήσουν απ' όπου κι αν προέρχονται. Πλέον οι άνθρωποι αφήνουν πίσω τους είτε το νόμο, είτε τα είδωλα και ενωμένοι γίνονται νέοι (καινοί) όπου τους διέπει η αγάπη και η ειρήνη, με το περιεχόμενο που τους όρισε ο Κύριος: ανιδιοτελείς.
Σε ένα περιβάλλον όπου άρχισαν να εμφανίζονται ιουδαΐζουσες απόψεις στις χριστιανικές κοινότητες, ο απ. Παύλος τόνισε τα μεγάλα μειονεκτήματα του νόμου και πως αυτός τελειοποιήθηκε από τον Χριστό. Η ειρήνη στην Εκκλησία, είναι μια έννοια που αντανακλά τον Κύριο (ως πηγή της ειρήνης) και μόνο ως προς την καθολικότητά της μπορεί να εκληφθεί (απευθύνεται δηλ. προς όλους τους ανθρώπους όπως το ευαγγέλιο).
