Ακούμε στη σημερινή περικοπή:
ἔχοντες δὲ τὸ αὐτὸ πνεῦμα τῆς πίστεως κατὰ τὸ γεγραμμένον, ἐπίστευσα, διὸ ἐλάλησα, καὶ ἡμεῖς πιστεύομεν, διὸ καὶ λαλοῦμεν (Β' Κορ. 4, 13)
Έχουμε, λοιπόν, την ίδια εμπιστοσύνη στο Θεό, που αναφέρει η Γραφή: Εμπιστεύτηκα τον εαυτό μου στο Θεό, γι’ αυτό και μίλησα. Κι εμείς έχουμε εμπιστοσύνη στο Θεό, γι’ αυτό και κηρύττουμε.
Αναφορά στον 115ο ψαλμό (στχ 1) κάνει ο απ. Παύλος, όπου ο Δαυίδ λέει «πίστευσα (στο Θεό) και γι' αυτό μίλησα». Το κήρυγμα των αποστόλων δεν προέρχεται από ρητορική δεινότητα, ή από πολλή σπουδή και μελέτη. Αυτά υπάρχουν μεν, αλλά είναι ασήμαντα αν δεν υπάρχει η ουσιώδης βάση αυτής της ποιμαντικής δραστηριότητας: Η έμπρακτη πίστη. Δίχως πίστη, το κήρυγμα δεν είναι παρά ένας καλογραμμένος λόγος που χαϊδεύει αυτιά αλλά ούτε ανακουφίζει την ψυχή, ούτε φωτίζει την καρδιά και το νου. Η πίστη επίσης, δίνει το θάρρος για να λεχθεί η αλήθεια που δεν είναι αρεστή στους εχθρούς του Κυρίου. Διώχνει το φόβο και δίνει νόημα στις λέξεις. Είναι το παράδειγμα που δίνει κουράγιο και βοήθεια στο δύσκολο δρόμο προς τη σωτηρία. Όποιος δεν νιώθει δυνατή μέσα του την πίστη, δεν αγωνίζεται επαρκώς, είναι καλύτερα να σιωπά. Το κήρυγμα προϋποθέτει την πίστη, απορρέει από αυτήν.
Άλλο σχόλιο για τη σημερινή περικοπή, εδώ.
