Ταῦτα ἐλάλησεν ὁ ᾿Ιησοῦς, καὶ ἐπῆρε τοὺς ὀφθαλμοὺς
αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ εἶπε· πάτερ, ἐλήλυθεν ἡ ὥρα· δόξασόν σου τὸν
υἱόν, ἵνα καὶ ὁ υἱός σου δοξάσῃ σε (Ιω. 17, 1)
Αυτά λάλησε ο Ιησούς και, αφού σήκωσε τα μάτια του στον ουρανό, είπε: «Πατέρα, έχει έρθει η ώρα. Δόξασε τον Υιό σου, για να δοξάσει ο Υιός εσένα
Ψηλά κοίταξε ο Ιησούς όταν προσευχήθηκε. Νοερά ο Θεός βρίσκεται πάνω από τη γη, πάνω από την ύλη, ψηλότερα από την πλάση. Δεν ξεκίνησε μια προσευχή για να μας υποδείξει να πράξουμε ομοίως. Προσευχήθηκε στον Θεό, δίχως να προσθέτει το «ημών» ή έστω το «μου» μετά τη λέξη Πατέρα. Είναι ο Υιός του, δίχως αμφιβολίες. Ομοούσιος, από την ίδια ουσία, δίχως να προσεύχεται υπέρ του εαυτού του. Επικοινωνεί, λέγοντας ότι έφτασε η ώρα του πάθους για τη σωτηρία των ανθρώπων. Ένα πάθος όχι μόνο θυσίας, αλλά ανάστασης και ανάληψης της ανθρώπινης φύσης του Θεανθρώπου. Ζητά να τον δοξάσει ο Πατέρας. Όχι με τη δόξα όπως την εννοούν οι άνθρωποι. Δεν είχε ανάγκη από κοσμικά μεγαλεία. Αλλά η δόξα του Ιησού στο πάθος είναι η αποδοχή εκ μέρους του Θεού της θυσίας Του, η επισφράγιση της αποστολής Του. Ο Πατέρας τον δοξάζει κατά τη διάρκεια του πάθους, με τα υπερφυσικά που συνέβησαν κατά τη σταύρωση αλλά και αναστένοντάς τον. Και ο Υιός δόξασε τον Πατέρα διά του σταυρού, συντρίβοντας το σατανά και το θάνατο. Αυτή η σχέση μεταξύ του Θεού-Πατέρα και του Θεού-Υιού. Και μας την υπενθυμίζει η Εκκλησία, εορτάζοντας τη μνήμη των πατέρων της Εκκλησίας που κατεδίκασαν το 325 στην Α' Οικουμενική Σύνοδο, τη διδασκαλία του Αρείου, ο οποίος δίδασκε ότι ο Χριστός δεν ήταν Θεός αλλά κτίσμα του Θεού.
