Τα Χριστούγεννα έφτασαν, και παντού κατακλυζόμαστε από στολισμούς. Από τους δρόμους, τις βιτρίνες και τα μπαλκόνια έως το facebook και λοιπές ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Όλοι αυτοί οι στολισμοί, έχουν παραδόξως ένα κοινό: Λείπει ο Χριστός! Λαμπάκια έχουν. Ξενόφερτα κατάλοιπα από παραδόσεις ή παγανιστικές θρησκείες, όπως elf, χοντρούληδες σάντα κλάους, και κέρατα (αυτά που φοράνε στο κεφάλι λες και έχουμε απόκριες) έχουν. Έλατα στολισμένα έχουν, τραγουδάκια ξενόφερτα έχουν και λοιπά και λοιπά. Αραιά και που να υπάρξει κάποια φάτνη δυστυχώς. Κατάντησαν τα γενέθλια του Χριστού, να εορτάζονται χωρίς Χριστό... Πουθενά η αναφορά στην ενανθρώπηση του Θεού, πουθενά η Παναγία, πουθενά η νηστεία και η πίστη, πουθενά ύμνοι ή τραγούδια που να μιλάνε για τον Ιησού. Τα δε κάλαντα είναι ένα έθιμο που ολοένα φθίνει. Δεν πουλάει ο Χριστός, μας ενοχλεί ο Χριστός, οπότε δεν έχουμε Χριστό!
Κόντρα σε αυτό το αθεΐστικο κοσμικό πνεύμα των ημερών, βάζω το παρακάτω ποίημα από το ημερολόγιό που έχω στο γραφείο, και μιλάει για «Το μήνυμα της φάτνης Σου» του Γιάννη Ανδρικόπουλου. Δεν μιλάει για ελαφάκια και λαμπάκια, αλλά για τα Χριστούγεννα που οφείλουμε κάποια φορά να γιορτάσουμε, αν θέλουμε να λεγόμαστε και να είμαστε χριστιανοί. Δίχως μήνυμα από την φάτνη, τα χρόνια πολλά σαν ευχή, είναι μια κατασπατάληση σάλιου...
