Προχθές μας άφησε μια χαρακτηριστική φωνή στην αναμετάδοση των ποδοσφαιρικών αγώνων. Αναφέρομαι στο δημοσιογράφο Γιάννη Διακογιάννη. Όσοι ζήσαμε σε εποχές που δεν υπήρχαν ιδιωτικοί τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί σταθμοί, η «Αθλητική Κυριακή» ήταν μόνιμη συντροφιά τα κυριακάτικα βράδια. Από 'κεινα τα χρόνια, ομολογώ ότι στην τηλεόραση μόνο δύο δημοσιογράφοι έκαναν εξαιρετικές μεταδόσεις ποδοσφαιρικών αγώνων, ο Σωτήρης Μαυρομάτης και ο Γιάννης Διακογιάννης. Όχι ότι οι υπόλοιποι δεν ήταν καλοί, αλλά αυτοί οι δύο είχαν το κάτι παραπάνω. Ο δε Διακογιάννης είχε και κάτι εμπνεύσεις όταν μετέδιδε και δεν έμενε μόνο στην ξερή «ραδιοφωνική» αναμετάδοση. Η «Αθλητική Κυριακή» και ο Διακογιάννης ήταν ένα αναπόσπαστο κυριακάτικο κομμάτι των παιδικών μου χρόνων, τότε που μετά το διάβασμα για το σχολείο, ήταν μια... χαλάρωση πριν έρθει η «πολυπόθητη» Δευτέρα! Θέλαμε να δούμε αποσπάσματα από τα ματς που παίχθηκαν την Κυριακή. Βέβαια αν είχε κερδίσει ο Ολυμπιακός, ένα παραπάνω! Να θυμίσω, ότι τότε το πρωτάθλημα παιζόταν μόνο Κυριακή, και μάλιστα νωρίς το απόγευμα, έχοντας μόνο ραδιοφωνική αναμετάδοση. Ο πατέρας μου μάλιστα, έλεγε ότι ο Διακογιάννης (ο οποίος παρουσίαζε τότε την εκπομπή) πρέπει να ήταν Παναθηναϊκός επειδή τον έβλεπε να είναι χωρίς ιδιαίτερο κέφι αν είχε χάσει ο ΠΑΟ. Για τους νεότερους που έχουν ακούσει το γνωστό τραγούδι του Κηλαϊδόνη «Αρχίζει το ματς» όταν λέει ο στίχος πως μας ενώνει και πως μας δονεί του Διακογιάννη η φωνή, ήταν κάτι που όντως συνέβαινε!
Το παρακάτω αρθράκι το αλίευσα από τη Βεντέτα Νο 364 (27/4/1972) και το βάζω αναπολώντας την παιδική μου ηλικία.
