Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
Τὸ δὲ παιδίον ηὔξανε καὶ ἐκραταιοῦτο πνεύματι πληρούμενον σοφίας, καὶ χάρις Θεοῦ ἦν ἐπ᾿ αὐτό. (Λουκ. 2, 40)
Στο μεταξύ το παιδί μεγάλωνε και το πνεύμα του δυνάμωνε· ήταν γεμάτος σοφία, και η χάρη του Θεού ήταν μαζί του.
Τι έκανε ως παιδί ο Ιησούς; Τα ευαγγέλια πλην του επεισοδίου με τον Ιησού 12ετή να κηρύττει στο ναό, δεν μας λένε. Δεν χρειάζεται άλλωστε να πουν κάτι γιατί απλά ο μικρός Ιησούς μεγάλωνε μαζί με τους γονείς του στη Ναζαρέτ, όπως τα άλλα παιδιά. Το χωρίο αυτό μας λέει κάτι περισσότερο. Ότι το σώμα του μεγάλωνε, παράλληλα μεγάλωνε και το πνεύμα του, δηλαδή αύξανε σε σοφία. Ο Ιησούς φέροντας τη θεία φύση, δεν είχε κάποια περαιτέρω σοφία να μάθει, αφού ως Θεός είναι απολύτως σοφός. Και βέβαια, ούτε μέσῳ εκπαίδευσης ή παιδαγωγίας είχε να διδαχθεί κάτι επιπλέον. Είχε ηνωμένες τις δύο του φύσεις, απλά η μία (η ανθρώπινη) βρίσκονταν υπό ανάπτυξη, σωματική και ψυχική (το πνεύμα ανήκει στην ψυχή). Η πληρότητα της ανθρώπινης φύσης σε σοφία, γινόταν με την επενέργεια του Αγίου Πνεύματος κάτι που φάνηκε όταν μικρός ακόμα κήρυξε στο ναό. Έτσι με αυτό το στίχο καταρρίπτεται η αρειανική πλάνη ότι ο Λόγος κατέλαβε την ψυχή του Ιησού. Ο Ιησούς είχε και ανθρώπινη ψυχή που ήταν επιδεκτική σε ανάπτυξη και πρόοδο. Η δε χάρις του Θεού, είναι αφενός η εύνοια του Πατέρα που προέρχονταν από την ικανοποίηση που του προκαλούσε η εικόνα του αναπτυσσόμενου Ιησού. Αφετέρου είναι η αγαθοποιός δύναμη που ενεργώντας διευθύνει την ομαλή αυτή ανάπτυξη.
Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ.
