Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
ἀποκαλύψαι τὸν υἱὸν αὐτοῦ ἐν ἐμοί, ἵνα εὐαγγελίζωμαι αὐτὸν ἐν τοῖς ἔθνεσιν, εὐθέως οὐ προσανεθέμην σαρκὶ καὶ αἵματι (Γαλ. 1, 16)
για να αποκαλύψει τον Yιό του στην καρδιά μου, για να τον κηρύττω ανάμεσα στα έθνη, αμέσως δεν συμβουλεύθηκα σάρκα και αίμα·
Ο Θεός, μας λέει ο απ. Παύλος, του αποκάλυψε τον Υιό Του, μέσα του εντός της καρδιάς του. Δηλαδή δεν τον πληροφόρησε απλά, για το ποιός ήταν ο Ιησούς Χριστός και τι δίδαξε. Δεν του μετέφερε μόνο γνώση. Του μετάδωσε πίστη. Αν μόνο γνώριζε αλλά δεν πίστευε, τότε δεν θα μπορούσε να κηρύξει επιτυχώς τίποτα! Όπως έχω ξαναγράψει, το πετυχημένο κήρυγμα στην Εκκλησία, είναι αυτό που στηρίζεται κυρίως στο προσωπικό παράδειγμα. Εκεί φαίνεται το πόσο πιστεύει αυτά που ευαγγελίζεται ο κήρυκας. Αν ο Παύλος δεν εφάρμοζε αυτά που δίδασκε, τότε γιατί να τα εφαρμόσει το ακροατήριό του; Έτσι λοιπόν, το ευαγγέλιο του αποκαλύφθηκε πέρα από το νου του, και στην καρδιά του. Δηλαδή το πίστεψε και το έκανε βίωμα. Από τη στιγμή που το έλαβε από το Θεό, δεν συμβουλεύθηκε σάρκα και αίμα, εννοώντας κανέναν άνθρωπο. Γιατί όμως αναφέρει τον άνθρωπο έτσι αφενός, και αφετέρου ο άνθρωπος διαθέτει και ψυχή, δεν είναι μόνο σάρκα και αίμα. Εδώ ο απ. Παύλος κάνει μια αντιδιαστολή στην ορατή φύση του ανθρώπου με αυτήν του Θεού. Πήρε την αποκάλυψη της αλήθειας από το Θεό, που είναι τρόπῳ τινά για εμάς, πνεύμα, (την φύση του Θεού ουσιαστικά δεν την γνωρίζουμε) και μάλιστα αθάνατο. Από άνθρωπο, που είναι σάρκα και αίμα, δηλαδή θνητός δεν πήρε καμία συμβουλή. Δεν έτρεξε καν να βρει τους απόστολους για να διασταυρώσει αυτά που έμαθε από το Θεό με όσα εκείνοι γνώριζαν. Δεν είχε καμία αμφιβολία, καμία καχυποψία, καμία δυσπιστία, καμία αναστολή. Αρκέστηκε με την εκ Θεού αλήθεια. Την πίστεψε, και ξεκίνησε το έργο του. Αφού πίστεψε και δέχτηκε το Θεό, δεν είχε ανάγκη καμία συμβουλή και καμία καθοδήγηση από άνθρωπο.
