Επιτέλους είδαμε και εμείς οι πεδινοί αστοί για φέτος χιόνι! Ωραίο το χιονισμένο μοτίβο όταν το βλέπεις μέσα από την μπαλκονόπορτα έχοντας στο φουλ την θέρμανση. Ωραίο, το να βλέπεις επιτέλους στα λευκά, το μπαλκόνι, την αυλή, τα αυτοκίνητα ή το δρόμο. Πόσο πιο ωραίο γίνεται όταν δεν έχεις κανέναν, μα κανέναν, λόγο για να βγεις έξω! Διότι άμα έχεις να πας στη δουλειά, στο γιατρό, ή σε οποιαδήποτε υποχρέωση τότε το χιόνι όχι μόνο δεν είναι ωραίο, αλλά γίνεται... εφιάλτης! Δεν θα το αναπτύξω περαιτέρω, τα ζούμε όταν κάνει χιονόπτωση κάθε φορά. Ποτέ όμως δεν μαθαίνουμε από τα λάθη ή τις παραλείψεις μας. Το παρακάτω ποίημα το αλίευσα από τα Νεοελληνικά Αναγνώσματα για τους μαθητές της Δ' τάξεως Γυμνασίων (1933) και ονομάζεται «Χιονισμένη νύχτα» του Κ. Χατζόπουλου. Βέβαια αναφέρεται στη χιονισμένη νύχτα στην ύπαιθρο, και όχι στην Αττική Οδό. Δύσκολος ο χειμώνας στην φύση, ακόμη δυσκολότερος στην πόλη...
