Όταν ένας πίνακας πωλείται έναντι εντυπωσιακού τιμήματος, σίγουρα γίνεται είδηση. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε κλασσικούς ζωγράφους που είτε έζησαν αιώνες πίσω ή έστω πολλά χρόνια. Αλλά και σε νεότερους. Το να μένει απούλητος όμως ένας πίνακας, τι σόι είδηση είναι; Από τα Παραπολιτικά (10/10/20) το παραπάνω απόκομμα, μας πληροφορεί μάλιστα ότι και άλλες φορές στο παρελθόν ο εν λόγῳ πίνακας έμεινε στα αζήτητα και η τιμή του εκτιμάτο στα 8000€ έως 12000€!
Κοιτώντας την φωτογραφία του πίνακα αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς γιατί δεν βρέθηκε κορόϊδο να τον αγοράσει. Μια φιγούρα άνευ ουδεμίας λεπτομέρειας με ένα άρπα κόλα βάψιμο! Όσο δε για backround, δύο χρωματάκια στο τσάκα τσάκα και πάπαλα! Λες και φτιάχτηκε στο πόδι! Κατασκοτώθηκε ο ζωγράφος Θεοφυλακτόπουλος να το ζωγραφίσει! Αυτό το «δημιούργημα» δεν πουλιέται ούτε σαν αφίσα των 5 ή 10 ευρώ στη λαϊκή! Ποιός «ειδικός» το εκτίμησε τόσα λεφτά; Με τι κριτήρια;
Εν πάσει περιπτώσει, «Ο μοτοσυκλετιστής» (που στο περίπου δείχνει για μοτοσυκλετιστής), πρέπει να μας θυμίσει κάτι πολύ απλό. Το έργο όταν δεν προσελκύει, δεν φταίει το κοινό (που σώνει και καλά είναι άνευ παιδείας όταν αδιαφορεί), αλλά το ίδιο το έργο που δεν έχει τίποτα να προσφέρει. Αν ο πίνακας δεν ερεθίσει, αν δεν «μιλήσει», τότε είναι προς απόσυρση. Όταν μάλιστα έχει αυτήν την τιμή... τότε η λογική έχει πάει περίπατο! Η μηχανή σβήνει και βουρ για τη μάντρα!
