Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
Καὶ οὓς μὲν ἔθετο ὁ Θεὸς ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, ἔπειτα δυνάμεις, εἶτα χαρίσματα ἰαμάτων, ἀντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσῶν. (Α' Κορ. 12, 28)
Γι’ αυτό στην εκκλησία ο Θεός τοποθέτησε τον καθένα στην ορισμένη του θέση: πρώτα έρχονται οι απόστολοι, σε δεύτερη θέση οι προφήτες, σε τρίτη οι διδάσκαλοι, και ακολουθούν οι θαυματουργοί, οι θεραπευτές, αυτοί που παραστέκονται στις ανάγκες, οι κυβερνήτες (=διαχειριστές), όσοι λαλούν διάφορα είδη γλωσσών.
Ο απ. Παύλος αναφερόμενος στο σώμα του Χριστού (την Εκκλησία) τοποθετεί σε συγκεκριμένη σειρά όσους αποτελούν την Εκκλησία, αναλόγων των χαρισμάτων τους. Σκοπίμως δεν κάνει μια απλή απαρίθμηση. Καθένα απ' τα χαρίσματά των μελών, έχει τη δική του σημαντικότητα αλλά κάποια προηγούνται και άλλα έπονται. Το ζήτημα δεν είναι αν κάποιος έχει υψηλώτερο ή χαμηλότερο χάρισμα, αλλά να προσπαθεί δι' αυτού να γίνεται χρήσιμος στην αποστολή της Εκκλησίας.
Πρώτα τοποθετεί τους αποστόλους, οι οποίοι πήραν από τον ίδιο τον Κύριο την κλήση και τη θεία χάρη για να διαδώσουν και εδραιώσουν το ευαγγέλιό Του. Σ' αυτούς μπορούμε να εννοείσουμε και τους 70 που αποτελούσαν έναν ευρύτερο κύκλο πέρα των 12. Έπειτα, τοποθετεί τους προφήτες, μετά την έλευση του Κυρίου. Αυτοί εμφορούνται από το Άγιο Πνεύμα (συνεπώς διαθέτουν χάρισμα) και μας μεταφέρουν όσα Εκείνο τους λέει. Μετά αναφέρει τους διδάσκαλους. Μας μιλούν κι εκείνοι για το ευαγγέλιο και το λόγο του Κυρίου, αλλά εν αντιθέση με τους προφήτες, δεν έχουν το προφητικό χάρισμα παρά την μελέτη και την σπουδή. Το χάρισμά τους περιορίζεται στη μεταδοτικότητα αφενός και στο βάθος της γνώσης. Ωστόσο, αυτό το χάρισμα είναι πιο σημαντικό απ' ότι των θεραπευτών, διότι μπορεί να συντελέσει στην πνευματική καλλιέργεια και οικοδομή των πιστών. Μπορεί μια θεραπεία να εντυπωσιάζει, όμως η θεμελίωση της πίστης είναι που οδηγεί στην ουράνια βασιλεία.
Καὶ οὓς μὲν ἔθετο ὁ Θεὸς ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, ἔπειτα δυνάμεις, εἶτα χαρίσματα ἰαμάτων, ἀντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσῶν. (Α' Κορ. 12, 28)
Γι’ αυτό στην εκκλησία ο Θεός τοποθέτησε τον καθένα στην ορισμένη του θέση: πρώτα έρχονται οι απόστολοι, σε δεύτερη θέση οι προφήτες, σε τρίτη οι διδάσκαλοι, και ακολουθούν οι θαυματουργοί, οι θεραπευτές, αυτοί που παραστέκονται στις ανάγκες, οι κυβερνήτες (=διαχειριστές), όσοι λαλούν διάφορα είδη γλωσσών.
Ο απ. Παύλος αναφερόμενος στο σώμα του Χριστού (την Εκκλησία) τοποθετεί σε συγκεκριμένη σειρά όσους αποτελούν την Εκκλησία, αναλόγων των χαρισμάτων τους. Σκοπίμως δεν κάνει μια απλή απαρίθμηση. Καθένα απ' τα χαρίσματά των μελών, έχει τη δική του σημαντικότητα αλλά κάποια προηγούνται και άλλα έπονται. Το ζήτημα δεν είναι αν κάποιος έχει υψηλώτερο ή χαμηλότερο χάρισμα, αλλά να προσπαθεί δι' αυτού να γίνεται χρήσιμος στην αποστολή της Εκκλησίας.
Πρώτα τοποθετεί τους αποστόλους, οι οποίοι πήραν από τον ίδιο τον Κύριο την κλήση και τη θεία χάρη για να διαδώσουν και εδραιώσουν το ευαγγέλιό Του. Σ' αυτούς μπορούμε να εννοείσουμε και τους 70 που αποτελούσαν έναν ευρύτερο κύκλο πέρα των 12. Έπειτα, τοποθετεί τους προφήτες, μετά την έλευση του Κυρίου. Αυτοί εμφορούνται από το Άγιο Πνεύμα (συνεπώς διαθέτουν χάρισμα) και μας μεταφέρουν όσα Εκείνο τους λέει. Μετά αναφέρει τους διδάσκαλους. Μας μιλούν κι εκείνοι για το ευαγγέλιο και το λόγο του Κυρίου, αλλά εν αντιθέση με τους προφήτες, δεν έχουν το προφητικό χάρισμα παρά την μελέτη και την σπουδή. Το χάρισμά τους περιορίζεται στη μεταδοτικότητα αφενός και στο βάθος της γνώσης. Ωστόσο, αυτό το χάρισμα είναι πιο σημαντικό απ' ότι των θεραπευτών, διότι μπορεί να συντελέσει στην πνευματική καλλιέργεια και οικοδομή των πιστών. Μπορεί μια θεραπεία να εντυπωσιάζει, όμως η θεμελίωση της πίστης είναι που οδηγεί στην ουράνια βασιλεία.
Έπειτα αναφέρεται σε όσους έχουν «δυνάμεις». Δηλαδή μπορούν να κάνουν θαυμαστά πράγματα. Εξ αυτών, προτάσσονται οι γιατροί. Εκτός της ψυχής, πρέπει να φροντήσουμε και το σώμα. Έπονται οι «αντιλήψεις». Δεν εννοεί την αντιληπτική ικανότητα του νου, αλλά όσους λαμβάνουν το βάρος των ασθενέστερων. Δηλαδή μεριμνούν για ορφανά, άπορους, ασθενείς κλπ. Μετά τοποθετεί τις «κυβερνήσεις», εννοώντας όσους έχουν διοικητικές αρμοδιότητες εντός της Εκκλησίας. Αυτοί λόγῳ θέσης ασκούν μεγάλη επιρροή και οφείλουν να είναι πολύ υπεύθυνοι. Τέλος, το πιο μικρότερο χάρισμα, είναι η γνώση ξένων γλωσσών. Κάτι που εύκολα μπορεί να οδηγήσει σε καύχηση. Ωστόσο είναι χρήσιμο όταν διαδίδεται το ευαγγέλιο σε περιοχές που ομιλείται άλλη γλώσσα.
Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ.
