Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
ὃς ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχων οὐχ ἁρπαγμὸν ἡγήσατο τὸ εἶναι ἴσα Θεῷ (Φιλ. 2, 6)
ο οποίος ενώ υπήρχε σε μορφή Θεού, δε θεώρησε την ισότητά του με το Θεό αποτέλεσμα αρπαγής
Ο απ. Παύλος αναφερόμενος στο μυστήριο της κένωσης του Χριστού, μας μιλάει για τη θεότητα του Υιού. Έχει βεβαίως την ουσία και τη φύση του Πατρός. Το ἐν μορφῇ Θεοῦ, δεν αναφέρεται σε εξωτερικά χαρακτηριστικά τα οποία αποδίδουμε εμείς οι άνθρωποι, αλλά στην θεϊκή κατάσταση που βρίσκονταν πριν να δεχθεί αυτοβούλως να ενανθρωπιστεί και να λάβει τη μορφή δούλου, δηλαδή την ανθρώπινη κατάσταση. Απαρνησάμενος έτσι, την προτέρα κατάσταση. Η ισότητά Του με τον Πατέρα, δεν είναι αποτέλεσμα αρπαγής, δηλαδή δεν την βούτηξε, ούτε την υφάρπαξε ώστε να φοβάται να την χάσει αν την αφήσει για να ενανθρωπιστεί. Προέρχεται από την θεία ουσία και φύση. Συνεπώς λοιπόν, ο Χριστός όταν έγινε άνθρωπος, δεν έπαψε να είναι ταυτόχρονα και θεός ισότιμος με τον Πατέρα.
