Ανοίγεις να χαζέψεις λίγο τηλεόραση και πέφτεις πάνω στην είδηση της άνωθεν φωτογραφίας. Πες μου μετά τα γέλια, για το αποτέλεσμα του συντηρητή της συμφοράς, τι κάνεις. Στενοχωριέσαι που ο πίνακας του Μουρίγιο «Η Άσπιλος Σύλληψις των Σεβασμίων» (17ος αι.) καταστράφηκε θυμίζοντας την... Ζωή Κωνσταντοπούλου (!), ή λες ότι και το αποτέλεσμα δεν παύει να... θεωρείται τέχνη οπότε ο πίνακας απλά άλλαξε φάτσα, αλλά παρέμεινε τέχνη και όχι κακοποίηση της τέχνης;
Κακά τα ψέμματα, υπάρχει παράλληλα με την τέχνη και η κακοτεχνία. Σε συνδυασμό δε με την έλλειψη ταλέντου, τότε η κακοτεχνία βρίσκεται σε καλπάζουσα άνθιση. Οι δε ατάλαντοι ερασιτέχνες ζωγράφοι της συμφοράς, ονομάζουν οτιδήποτε μπογιατίζουν στον καμβά είδος τέχνης, οπότε για αυτούς δεν υπάρχει καν η έννοια της κακοτεχνίας. Ότι και φτιάξει κανείς, για αυτούς, είναι τέχνη! Συνεπώς και το κατάντημα του πίνακα του Μουρίγιο, δεν παύει να είναι τέχνη! Δυστυχώς τους διαψεύδει όμως η σύγκριση με το πρωτότυπο, όπου φαίνεται ποιός είναι ο καλλιτέχνης και ποιός ο κακοτεχνίτης! Ιδού όπως βρήκα στο διαδίκτυο τον πίνακα:
Για γέλια μεν το αποτέλεσμα, για κλάματα όμως η τέχνη! Διότι και η συντήρηση, τέχνη είναι. Και ένας καλός συντηρητής πρέπει να έχει και ζωγραφικό ταλέντο. Από το κανονικό, όχι απ' αυτό των ατάλαντων που μας έχουν κατακλύσει....
