Μιας και διανύουμε γιορτινές ημέρες, τουλάχιστον όλοι όσοι ακόμη επιβιώνουμε ουτοπώς και τοιουτοτρόπως, το παρακάτω διηγηματάκι είναι ότι πρέπει για να ξεχαστούμε λιγάκι στο πνεύμα των ημερών. Δεν ξέρω αν κλαίνε ή όχι τα Χριστούγεννα, ή ποιοί θα έπρεπε να κλαίνε, ωστόσο η ιστορία θυμίζει ολίγον από τα μελό του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Μπροστά στην εορταστική ένδεια της τηλεοράσεως αφενός και την κούραση των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης, είναι μια ενδιαφέρουσα εναλλακτική. Από τη BEΝΤΕΤA Nο 294 24/12/1970).
