Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ'
Ἡ γέννησίς σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ, τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως· ἐν αὐτῇ γὰρ οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες, ὑπὸ ἀστέρος ἐδιδάσκοντο· σὲ προσκυνεῖν, τὸν Ἥλιον τῆς δικαιοσύνης, καὶ σὲ γινώσκειν ἐξ ὕψους ἀνατολήν, Κύριε δόξα σοι.
(Η γέννηση σου Χριστέ Θεέ μας, ανέτειλε στον κόσμο το φως της θεογνωσίας· διότι κατ' αυτήν αυτοί που λάτρευαν τα άστρα (οι Μάγοι) στην Ανατολή, διδάσκονταν από το άστρο να προσκυνούν εσένα τον Ήλιο της δικαιοσύνης να γνωρίζουν εσένα, που ανέτειλες από τα ύψη τ' ουρανού, Κύριε δόξα σε σένα.)
Ο ιερός υμνογράφος παρομοιάζει τη γέννηση Χριστού με την ανατολή του Ηλίου. Ως Ήλιος που ανατέλλει, ο Χριστός φέρνει στον κόσμο τη θεία γνώση, δηλαδή έρχεται να μας διδάξει το θέλημα του Θεού, να φωτίσει το νου και την καρδιά μας που είχαν σκοτεινιάσει από την αμαρτία, και να μας δείξει το δρόμο για την ουράνια βασιλεία. Η γέννηση του Κυρίου παρακίνησε τους Μάγους, επιστήμονες της εποχής, που παρατηρούσαν και μελετούσαν τ' άστρα, να ακολουθήσουν το λαμπρό αστέρι που εμφανίστηκε μυστηριωδώς και έδειχνε τον τόπο που έλαβε χώρα το θαύμα της γεννήσεως. Και όχι μόνο να το ακολουθήσουν, αλλά να αναγνωρίσουν δι' αυτού, ότι το νεογέννητο βρέφος δεν είναι ένας απλός άνθρωπος. Είναι σαν ήλιος, που θα φωτίσει τον κόσμο και θα αποδώσει την τέλεια δικαιοσύνη. Δηλαδή είναι τέλειος Θεός. Η προσκύνηση των Μάγων, είναι η προσκύνηση της μικρής και σχετικής ανθρώπινης γνώσης στην άπειρη και τέλεια θεία γνώση.
