Επιτέλους, χιόνι! Θα έπρεπε να λέμε, αν δεν υπήρχαν άστεγοι, άνθρωποι σε σκηνές, άνθρωποι δίχως ρεύμα, άνθρωποι δίχως δυνατότητα να ανταπεξέλθουν στα προβλήματα που δημιουργεί η κακοκαιρία... Και το χειρότερο είναι ότι ο κρατικός μηχανισμός κράτησε το πατροπαράδοτο έθιμο: ήταν ανεπαρκής! Ποτέ δεν ήταν επαρκής και ποτέ δεν θα τον αφήσουμε να γίνει! Με τα μυαλά που κουβαλάμε ως κοινωνία... (αλλά ας μην επεκταθώ επ' αυτού).
Παραταύτα, μιας και το έστρωσε μετά από κάμποσα χρόνια στη γειτονιά μου, δεν θα μπορούσα να μην μπω στον πειρασμό και να μην ξυπνήσω το... παιδί που κρύβεται μέσα μου (όλοι κρύβουμε κάπου μέσα μας ένα παιδί) και να δώσω μορφή στο χιόνι! Ε, τη δική μου εικαστική δημιουργία επί του χιονιού δηλαδή, και vois la η παραπάνω εικόνα! Ναι, από γλυπτική... σκίζω! Όχι μνημόνια σαν τους πολιτικάντηδες, να εξηγούμεθα!
- Μικρός δεν είναι ο χιονάθρωπος;
- Μικρός στο μάτι, alter ego!
- Και αυτό το φλιτζάνι, τι του το 'βαλες στο κεφάλι; Για κράνος;
- Άκου κράνος! Αυτό σκέφτηκα εκείνη την ώρα για καπέλο, αυτό του έβαλα!
- Και το πινελάκι;
- Αυτό είχα πρόχειρο εκείνη τη στιγμή!
- Και...
- Μην αρχίσεις τώρα, για το τι και πως. Έτσι μου βγήκε, και αυτοσχεδίασα με ότι είχα.
- Όχι λέω...
- Να μη λες! Silence s'il vous plaît.
Δεν ξέρω πότε θα το ξαναστρώσει στη γειτονιά μου, και να αποκλειστώ στο σπίτι μου. Τουλάχιστον έσπασα λίγο τη βαρεμάρα της μοναξιάς μου. Και πολύ το χάρηκα! Πιο πολύ βέβαια το απόγευμα που ξανάρθε το νερό... Ο κουπάτος χιονάθρωπος του μπαλκονιού μου, δυστυχώς δεν έζησε για πολύ ώρα. Μιας και στο σκαμπώ που έβαλα τη γλάστρα έπρεπε να βάλω τα τρίμματα για τα πουλάκια. Αλλά για το λίγο που όρθωσε το ανάστημά του, κατάφερε να μου θυμίσει παλαιότερες εποχές και να με μελαγχολήσει. Κάτι ωστόσο που μάλλον κατάντησε για αρκετούς προνόμιο ή πολυτέλεια...
