Ακούμε σήμερα από την Β' επιστολή προς Κορινθίους:
εἰ καυχᾶσθαι δεῖ, τὰ τῆς ἀσθενείας μου καυχήσομαι. (Ρωμ. 11, 30)
Αν πρέπει να καυχιέμαι, θα καυχηθώ για τα όσα προκαλούν τις ασθένειές μου.
Ο απ. Παύλος, αναφέρεται στους πειρασμούς, τους κινδύνους και τους διωγμούς που του προκαλούν ασθένειες και ταλαιπωρίες. Για αυτά, μας λέει θα καυχηθεί. Όχι όπως καυχώνται οι άφρονες που προσπαθούν να επιδεικνύουν τον εαυτό τους, ορμώμενοι από την εγωπάθειά τους. Αλλά, θέλει να μας πει ότι δεν νιώθει ντροπή για τις κακουχίες που πέρασε διωκόμενος για την πίστη του. Τα θεωρεί τίτλους τιμής και καυχήματα, γιατί αποδεικνύουν την μεγάλη πίστη για τον Χριστό. Δεν τα προκάλεσε από επιπολαιότητα ή από έπαρση, ούτε τα απέφυγε από μικροψυχία. Η καύχηση για το χριστιανό, δεν είναι τα λόγια, αλλά τα έργα. Είναι η μη παρέκκλιση από την εφαρμογή του ευαγγελίου κι ας επιφέρει κινδύνους και ταλαιπωρίες. Κανένας συμβιβασμός στην πίστη με όσους αντιμάχονται τον χριστιανισμό. Αυτή η στάση ζωής επιβραβεύεται στην ουράνια βασιλεία.
