τίς οὖν τούτων τῶν τριῶν πλησίον δοκεῖ σοι γεγονέναι τοῦ ἐμπεσόντος εἰς τοὺς λῃστάς; (Λουκ. 10, 36)
Ποιος από αυτούς τους τρεις νομίζεις ότι έχει γίνει πλησίον σ’ αυτόν που έπεσε μέσα στους ληστές;
Μετά την παραβολή του καλού Σαμαρείτη, ο Ιησούς αντί να κάνει μακροσκελείς συζητήσεις και αναλύσεις, βάζει το νομικό, που τον είχε ρωτήσει προηγουμένως το ποιός είναι πλησίον του, να δώσει την απάντηση. Η απάντηση βέβαια, είναι εύκολη. Ο φιλέσπλαχνος Σαμαρείτης παρόλο που ήταν αλλοεθνής. Το ίδιο όμως ερώτημα, ο Κύριος, το θέτει και σε μας. Όχι θεωρητικά, αλλά πρακτικά:
- Ποιός θα μας θεωρήσει πλησίον του; Αυτός που όταν είχε ανάγκη, ενώ μπορούσαμε να του την προσφέρουμε, τον αποφύγαμε γιατί δεν μας αρέσουν να μπλέκουμε με τις σκοτούρες και τους μπελάδες των άλλων; Ή αυτός που ένιωσε από μας βοήθεια χωρίς άμεση ανταπόδοση; Εύκολη μεν η απάντηση στα λόγια, αλλά η πράξη είναι αυτή που μετράει!
Ο ατομισμός του δυτικού «προοδευτισμού» κάνει αυτήν την πράξη ολοένα δυσκολότερη. Πόσο μάλλον όταν προέρχεται από ένα συναίσθημα ξένο για τον καπιταλισμό, την αγάπη. Δύσκολο πράγμα να γίνεσαι πλησίον, από αγάπη. Η ανταπόδοση της βρίσκεται πολύ μακριά από τον υλιστικό πολιτισμό μας, στην ουράνια βασιλεία. Ας σκεφτούμε τουλάχιστον πως ίσως εμείς να είμαστε οι πάσχοντες που θέλουμε βοήθεια...
Άλλο σχόλιο για τη σημερινή περικοπή, εδώ.
