Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
καὶ περίλυπος γενόμενος ὁ βασιλεύς, διὰ τοὺς ὅρκους καὶ τοὺς συνανακειμένους οὐκ ἠθέλησεν αὐτὴν ἀθετῆσαι. (Μαρκ. 6, 26)
Ο βασιλιάς λυπήθηκε πάρα πολύ, εξαιτίας όμως του όρκου που είχε δώσει μπροστά στους καλεσμένους, δεν θέλησε να της το αρνηθεί.
Ο Ηρώδης είχε ορκιστεί στη Σαλώμη να της δώσει ότι ζητήσει επειδή τον σαγήνεψε ο χορός της (στχ. 23) αλλά στενοχωρήθηκε πολύ όταν την άκουσε να του ζητά την κεφαλή του Ιωάννη του Βαπτιστή. Δυστυχώς γι' αυτόν δεν μπορούσε όμως να παραβεί τον όρκο που της έδωσε ενώπιον των καλεσμένων του. Τι να πρωτοθαυμάσουμε άραγε στον Ηρώδη; Τη μεγάλη ευαισθησία του ή την πίστη του με κάθε κόστος στον όρκο που έδωσε; Ή την υποκρισία του που παρίστανε τον λυπημένο γι' αυτό που του ζήτησε η Σαλώμη; Είναι μεγάλη κατάντια, όταν κάποιος αμαρτάνει αλλά ταυτοχρόνως και στενοχωριέται γι' αυτό και το αποστρέφεται! Αν όντως είχε ενοχληθεί, θα είχε συναιτήσει τη Σαλώμη, και αντ' αυτού θα της προσέφερε κάτι άλλο. Όμως του δόθηκε η ευκαιρία και να κάνει το κέφι της γυναίκας του Ηρωδιάδας που ήθελε να σκοτώσει τον Ιωάννη (στχ. 19) και να δείξει ότι δεν ήταν επιλογή του... Επίσης, δεν θα ήθελε να φανεί το πόσο ανόητος ήταν που έδωσε όρκο και δέσμευσε τον εαυτό του τόσο επιπόλαια. Ουσιαστικά δεν λυπήθηκε καθόλου, ούτε νοιάστηκε για τον όρκο του. Αν η Σαλώμη του ζητούσε το μισό του βασίλειο, όπως της είχε δώσει και αυτήν την επιλογή (στχ. 23) θα της το έδινε, για να μη φανεί ότι αθετεί τον όρκο του; Προφανώς όχι. Μια πρόφαση ζητούσε για να θανατώσει τον Ιωάννη δίχως να φαίνεται όμως ότι... ευθύνεται αυτός διότι φοβόταν αντιδράσεις από τον κόσμο. Δεν μπορούσε να βρει στον Ιωάννη κάποιο παράπτωμα για να τον τιμωρήσει, και άδικα τον είχε φυλακίσει. Δεν εγείρει λοιπόν καμιά συμπάθεια η... στενοχώρια του, και ας θυμόμαστε πως οι... καλές προθέσεις από μόνες τους δεν οδηγούν στην ουράνια βασιλεία. Είναι προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις. Μόνο όταν γίνονται καλές πράξεις μας οδηγούν προς τον Κύριο.
καὶ περίλυπος γενόμενος ὁ βασιλεύς, διὰ τοὺς ὅρκους καὶ τοὺς συνανακειμένους οὐκ ἠθέλησεν αὐτὴν ἀθετῆσαι. (Μαρκ. 6, 26)
Ο βασιλιάς λυπήθηκε πάρα πολύ, εξαιτίας όμως του όρκου που είχε δώσει μπροστά στους καλεσμένους, δεν θέλησε να της το αρνηθεί.
Ο Ηρώδης είχε ορκιστεί στη Σαλώμη να της δώσει ότι ζητήσει επειδή τον σαγήνεψε ο χορός της (στχ. 23) αλλά στενοχωρήθηκε πολύ όταν την άκουσε να του ζητά την κεφαλή του Ιωάννη του Βαπτιστή. Δυστυχώς γι' αυτόν δεν μπορούσε όμως να παραβεί τον όρκο που της έδωσε ενώπιον των καλεσμένων του. Τι να πρωτοθαυμάσουμε άραγε στον Ηρώδη; Τη μεγάλη ευαισθησία του ή την πίστη του με κάθε κόστος στον όρκο που έδωσε; Ή την υποκρισία του που παρίστανε τον λυπημένο γι' αυτό που του ζήτησε η Σαλώμη; Είναι μεγάλη κατάντια, όταν κάποιος αμαρτάνει αλλά ταυτοχρόνως και στενοχωριέται γι' αυτό και το αποστρέφεται! Αν όντως είχε ενοχληθεί, θα είχε συναιτήσει τη Σαλώμη, και αντ' αυτού θα της προσέφερε κάτι άλλο. Όμως του δόθηκε η ευκαιρία και να κάνει το κέφι της γυναίκας του Ηρωδιάδας που ήθελε να σκοτώσει τον Ιωάννη (στχ. 19) και να δείξει ότι δεν ήταν επιλογή του... Επίσης, δεν θα ήθελε να φανεί το πόσο ανόητος ήταν που έδωσε όρκο και δέσμευσε τον εαυτό του τόσο επιπόλαια. Ουσιαστικά δεν λυπήθηκε καθόλου, ούτε νοιάστηκε για τον όρκο του. Αν η Σαλώμη του ζητούσε το μισό του βασίλειο, όπως της είχε δώσει και αυτήν την επιλογή (στχ. 23) θα της το έδινε, για να μη φανεί ότι αθετεί τον όρκο του; Προφανώς όχι. Μια πρόφαση ζητούσε για να θανατώσει τον Ιωάννη δίχως να φαίνεται όμως ότι... ευθύνεται αυτός διότι φοβόταν αντιδράσεις από τον κόσμο. Δεν μπορούσε να βρει στον Ιωάννη κάποιο παράπτωμα για να τον τιμωρήσει, και άδικα τον είχε φυλακίσει. Δεν εγείρει λοιπόν καμιά συμπάθεια η... στενοχώρια του, και ας θυμόμαστε πως οι... καλές προθέσεις από μόνες τους δεν οδηγούν στην ουράνια βασιλεία. Είναι προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις. Μόνο όταν γίνονται καλές πράξεις μας οδηγούν προς τον Κύριο.
