Ακούμε στη σημερινή περικοπή:
μὴ πάντες ἀπόστολοι; μὴ πάντες προφῆται; μὴ πάντες διδάσκαλοι; μὴ πάντες δυνάμεις;
μὴ πάντες χαρίσματα ἔχουσιν ἰαμάτων; μὴ πάντες γλώσσαις λαλοῦσι; μὴ πάντες διερμηνεύουσι; (Α' Κορ. 12, 29-30)
Δεν είναι όλοι απόστολοι ούτε όλοι προφήτες ούτε όλοι διδάσκαλοι. Δεν είναι όλοι θαυματουργοί. Ούτε όλοι θεραπευτές ούτε όλοι λαλούν γλώσσες κι ούτε όλοι ξέρουν πώς να τις εξηγούν.
Το σώμα της Εκκλησίας αποτελείται από όλους μας. Ο καθένας συνεισφέρει αναλόγως των χαρισμάτων που δίνει αυτοβούλως το Άγιο Πνεύμα. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, σαν ρομποτάκια, που να πράττουμε το ίδιο. Οι ερωτήσεις του απ. Παύλου ασφαλώς και έχουν αρνητική απάντηση. Διότι αν είχαμε όλοι το ίδιο χάρισμα, τότε το σώμα της Εκκλησίας θα ήταν μονοδιάστατο, ατελές και ανεπαρκές. Όπως επίσης είναι ο καθένας μας όταν βρίσκεται μόνος, αποκομμένος από το Εκκλησιαστικό σώμα. Γι' αυτό, όλοι μας, με βάση των δυνατοτήτων και δεξιοτήτων μας συνεισφέρουμε ώστε η Εκκλησία να αποτελεί έναν φυσιολογικά συναρμολογημένο οργανισμό. Εννοείται δε, πως αυτό γίνεται υπό την επίσταση του Αγ. Πνεύματος και τη συμβολή του Υιού που είναι η κεφαλή της Εκκλησίας. Γι' αυτό λοιπόν ας μην απορούμε που δεν έχουμε όλοι τα ίδια χαρίσματα, αλλά κυρίως ας μη ζηλεύουμε αυτούς που νομίζουμε ότι έχουν περισσότερα ή καλύτερα χαρίσματα από εμάς. Και να μην υποτιμούμε όσους θεωρούμε ότι έχουν λιγότερα από εμάς. Αυτό είναι εσφαλμένη εντύπωση που πηγάζει από έναν ατίθασο εγωισμό. Μέσα στην Εκκλησία, αλληλοσυμπληρώνουμε ο ένας τον άλλον, μέσα από την προσφορά και την ανιδιοτελή αγάπη (κάτι που αμέσως μετά στο 13ο κεφ. υπερτονίζει ο απ. Παύλος).
μὴ πάντες ἀπόστολοι; μὴ πάντες προφῆται; μὴ πάντες διδάσκαλοι; μὴ πάντες δυνάμεις;
μὴ πάντες χαρίσματα ἔχουσιν ἰαμάτων; μὴ πάντες γλώσσαις λαλοῦσι; μὴ πάντες διερμηνεύουσι; (Α' Κορ. 12, 29-30)
Δεν είναι όλοι απόστολοι ούτε όλοι προφήτες ούτε όλοι διδάσκαλοι. Δεν είναι όλοι θαυματουργοί. Ούτε όλοι θεραπευτές ούτε όλοι λαλούν γλώσσες κι ούτε όλοι ξέρουν πώς να τις εξηγούν.
Το σώμα της Εκκλησίας αποτελείται από όλους μας. Ο καθένας συνεισφέρει αναλόγως των χαρισμάτων που δίνει αυτοβούλως το Άγιο Πνεύμα. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, σαν ρομποτάκια, που να πράττουμε το ίδιο. Οι ερωτήσεις του απ. Παύλου ασφαλώς και έχουν αρνητική απάντηση. Διότι αν είχαμε όλοι το ίδιο χάρισμα, τότε το σώμα της Εκκλησίας θα ήταν μονοδιάστατο, ατελές και ανεπαρκές. Όπως επίσης είναι ο καθένας μας όταν βρίσκεται μόνος, αποκομμένος από το Εκκλησιαστικό σώμα. Γι' αυτό, όλοι μας, με βάση των δυνατοτήτων και δεξιοτήτων μας συνεισφέρουμε ώστε η Εκκλησία να αποτελεί έναν φυσιολογικά συναρμολογημένο οργανισμό. Εννοείται δε, πως αυτό γίνεται υπό την επίσταση του Αγ. Πνεύματος και τη συμβολή του Υιού που είναι η κεφαλή της Εκκλησίας. Γι' αυτό λοιπόν ας μην απορούμε που δεν έχουμε όλοι τα ίδια χαρίσματα, αλλά κυρίως ας μη ζηλεύουμε αυτούς που νομίζουμε ότι έχουν περισσότερα ή καλύτερα χαρίσματα από εμάς. Και να μην υποτιμούμε όσους θεωρούμε ότι έχουν λιγότερα από εμάς. Αυτό είναι εσφαλμένη εντύπωση που πηγάζει από έναν ατίθασο εγωισμό. Μέσα στην Εκκλησία, αλληλοσυμπληρώνουμε ο ένας τον άλλον, μέσα από την προσφορά και την ανιδιοτελή αγάπη (κάτι που αμέσως μετά στο 13ο κεφ. υπερτονίζει ο απ. Παύλος).
