Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
ἐγὼ γὰρ ἤδη σπένδομαι, καὶ ὁ καιρὸς τῆς ἐμῆς ἀναλύσεως ἐφέστηκε. (Β' Τιμ. 4, 6)
Εγώ πια ήρθε η ώρα να χύσω το αίμα μου σπονδή στο Θεό· έφτασε ο καιρός να φύγω απ’ αυτό τον κόσμο.
Ο απ. Παύλος φυλακισμένος στη Ρώμη, γνώριζε πως το τέλος του είναι κοντά. Δεν το αναφέρει ούτε με φόβο, ούτε με πίκρα, ούτε με σαρκασμό. Αντιθέτως, παρουσίασε στον Τιμόθεο το θάνατό του ως θυσία προς το Θεό αντιπαραβάλοντας τον με τη θυσία των ολοκαυτωμάτων. Ένιωθε πως ήδη το αίμα του δεν θα χύνοντας απλώς, αλλά θα ήταν μια σπονδή ως προσφορά προς το Θεό. Συνεπώς δεν θα ζητούσε αντίποινα ως εκδίκηση, ούτε θα ήταν αιτία λύπης. Όπως προσφερόταν ζώο, ως ευχαριστία στο Θεό στην Π.Δ., έτσι και το αίμα των αγίων προσφέρονταν ως ευχαριστία στο Θεό στην Κ.Δ. Κάτι που φανερώνει τη διαρκή πίστη και αφοσίωση τους. Ο Παύλος τονίζει έμμεσα με αυτόν τον τρόπο, την νέα προοπτική που έφερε η σταυρική θυσία του Κυρίου. Και έτσι να αντιπετωπίσει το μαρτυρικό θάνατο κάθε διωκόμενος χριστιανός. Η ζωή που μας δόθηκε ως δώρο από το Θεό, να του προσφερθεί ως ευχαριστία κατά την ώρα του μαρτυρίου.
Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ και εδώ.
