Όταν ο σκοτεινός ουρανός
κρύβει το φως του ήλιου,
ο ήχος της δυνατής βροχής
διακόπτει τη σιωπή,
η φθινοπωρινή ψυχρούλα
αγκαλιάζει το μισοσκότεινο δωμάτιο,
το βλέμμα περιπλανιέται
στον άδειο δρόμο
πίσω από ένα κλειστό τζάμι,
και η σκέψη αιωρείται
μεταξύ αβεβαιότητας και φαντασίας,
θυμήσου να ποτίσεις
εκείνη τη μικρή γλαστρούλα
που βρίσκεται στο παράθυρο.
Η βροχή δεν την ποτίζει
και το κυκλάμινο θέλει λίγο νερό
για να ανθίσει.
Είναι μια συντροφιά
χωρίς αντάλλαγμα...
Μέχρι το καλοκαίρι,
αν ποτέ ξανάρθει το καλοκαίρι...
