Αν ο τόπος ελπίζει κάπου, εκτός από τα (εκάστοτε) νιάτα, είναι και οι πνευματικοί άνθρωποι. Στο απόκομμα από τον Ελεύθερο Τύπο (29/7/2013), η ατάκα του Μάνου Ελευθερίου είναι εξόχως εύστοχη. Ωστόσο, εγώ θα την επέκτεινα και πέραν της πολιτικής, στους πολίτες.
Είναι πανεύκολο να κάνουμε κριτική στους κακούς πολιτικούς, που με το ένα και το άλλο μας κατάντησαν όπως μας κατάντησαν. Στους εαυτούς μας όμως η κριτική (όταν γίνεται, αν γίνεται...) μετριάζεται. Πάντα έχουμε τη δικαιολογία στο τσεπάκι και διατηρούμε ήσυχη τη συνείδησή μας. Μήπως όλοι μας συνιστούμε αντί για κράτος, μια Εταιρία Απεριόριστης Ανευθυνότητας; Είμαστε όντως υπεύθυνοι στο τι πράττουμε, όταν το πράττουμε, κι αν το πράττουμε;
Περαιτέρω ανάλυση δεν θα κάνω. Ήδη είμαστε σε περίοδο καύσωνος και δεν είναι ώρα για... υπερθέρμανση εγκεφάλου! Απλά θέτω το ερώτημα. Και την απάντηση ο καθένας ας τη δώσει κοιτώντας πρωτίστως τον εαυτό του. Αν δεν το κάνουμε, τότε η ανευθυνότητα που μας μπάταρε το καράβι, θα μας ξωκοίλει τελείως! Και σωσίβια δεν διαθέτει το πλοίο...
