Θα ακούσουμε το εξής στιχηρό αυτόμελο σε ήχο β' (μετά την αποκαθήλωση)
Ὅτε ἐν τῷ τάφῳ σαρκικῶς, θέλων συνεκλείσθης ὁ φύσει, τῇ τῆς Θεότητος, μένων ἀπερίγραπτος, καὶ ἀδιόριστος, τὰ θανάτου ἀπέκλεισας, ταμεῖα καὶ ᾍδου, ἅπαντα ἐκένωσας, Χριστὲ βασίλεια, τότε καὶ τὸ Σάββατον τοῦτο, θείας εὐλογίας καὶ δόξης, καὶ τῆς σῆς λαμπρότητος ἠξίωσας.
(Όταν στον τάφο με το σώμα σου περιορίστηκες με τη θέλησή σου Χριστέ, που κατά τη φύση της θεότητάς σου μένεις απερίγραπτος και αδιόριστος, έκλεισες όλα τα διαμερίσματα του θανάτου και άδειασες όλα τα βασίλεια του Άδη. Τότε και αυτό το Σάββατο, το αξίωσες να έχει τη θεία ευλογία, τη δόξα και τη λαμπρότητά σου.)
Το πάθος του Κυρίου αποδίδεται μόνο στην ανθρώπινη φύση του, η οποία μπορούσε να πεθάνει. Γι' αυτό και στον τάφο κλείστηκε το νεκρό σώμα του Ιησού. Η θεϊκή φύση του, είναι απερίγραπτη και χωρίς όρια. Ωστόσο λέμε ότι στο μνήμα βρισκόταν και η θεότητά Του, εφόσον στο πρόσωπό Του ενώθηκαν η ανθρώπινη με τη θεία φύση. Δεν «νεκρώθηκε» η θεότητα, αλλά συνυπήρχε διότι το θέλησε ο Χριστός.
