«ὢ πόποι, οἷον δή νυ θεοὺς βροτοὶ αἰτιόωνται:
ἐξ ἡμέων γάρ φασι κάκ᾿ ἔμμεναι, οἱ δὲ καὶ αὐτοὶ
σφῇσιν ἀτασθαλίῃσιν ὑπὲρ μόρον ἄλγε᾿ ἔχουσιν,
ἐξ ἡμέων γάρ φασι κάκ᾿ ἔμμεναι, οἱ δὲ καὶ αὐτοὶ
σφῇσιν ἀτασθαλίῃσιν ὑπὲρ μόρον ἄλγε᾿ ἔχουσιν,
(Οδύσσεια α, 32 - 34)
(Πωπώ, με τους θεούς τα βάζουνε πάντα οι θνητοί,
πως τάχα τις συμφορές εμείς τους στέλνουμε᾿ μα κι οι αδικίες τους
είναι που πάνω απ᾿ το γραφτό σε βάσανα τους ρίχνουν)
Ο σοφός Όμηρος στους πρώτους στίχους της Οδύσσειας βάζει τον Δία να λέει μια πολύ μεγάλη αλήθεια. Οι θνητοί επιρρίπτουν την ευθύνη για όλα τα κακά που παθαίνουν στους θεούς, ενώ φταίνε οι ίδιοι για τις δικές τους αδικίες. Ο εγωισμός τυφλώνει τον άνθρωπο τόσο ώστε δεν αναγνωρίζει τα σφάλματά του. Αντί να διορθώσει τον εαυτό του, προτιμά να ρίχνει το φταίξιμο για τις επιπτώσεις των κακών πράξεών του στο Θεό.
Αυτήν την αλήθεια για την ανθρώπινη αλαζονεία, την βιώνει συνεχώς ο άνθρωπος. Προτιμά να κρύβει τις ευθύνες του πίσω από τη μοίρα, το ριζικό, το Θεό, το πεπρωμένο. Αλλά πάντα, με περισσό θράσος, ζητάει από το Θεό να παρέμβει για ότι κακό συμβαίνει στον κόσμο! Φερ' ειπείν, κάνει πόλεμο για να αρπάξει, να λεηλατήσει και να κυριαρχήσει και μετά του φταίει ο Θεός για τα θύματα του πολέμου! Κλέβουν οι πλούσιοι τους φτωχούς και μετά παραπονούνται πως ο Θεός δεν κάνει κάτι για τους πεινασμένους και τους φτωχούς!
Η αλαζονεία γεννά το θράσος και αυτό με τη σειρά του τη δυστυχία. Αντί να διορθώσουμε εαυτόν, βολευόμαστε να τα φορτώνουμε όλα στο Θεό. Τα δεινά του κόσμου μας όμως, προέρχονται κατά 99% από εμάς! Πόλεμος, εκμετάλλευση, αδικία και πολλά άλλα, γεννήματα της ασύδοτης ελευθερίας, προέρχονται από τον αλαζονικό άνθρωπο και όχι από το Θεό, τον οποίο χρησιμοποιεί σαν πρόσχημα πολλές φορές. Και δεν κάνει τίποτα για να βελτιώσει εαυτόν και κατά συνέπεια τον κόσμο...
Ας θυμόμαστε που και που τον Όμηρο, κάτι παραπάνω ήξερε κι ας μην ήταν τόσο... προοδευμένος όσο ο σύγχρονος άνθρωπος!
