ἦ ῥοθίοις
εἰλατίνας
δικρότοισι κώπας
ἔπλευ-
σαν ἐπὶ πόντια κύματα,
νά-
ιον ὄχημα
λινοπόροις αὔραις,
φιλόπλουτον ἅμιλλαν
αὔξοντες μελάθροισιν;
φίλα γὰρ ἐλπίς γ᾽,
ἐπί τε πήμασιν βροτῶν
ἄπληστος
ἀνθρώποις, ὄλ-
βου βάρος οἳ φέρονται
πλάνητες ἐπ᾽ οἶδμα
πόλεις τε βαρβάρους περῶντες,
κοινᾷ δόξᾳ·
γνώμα δ᾽ οἷς μὲν
ἄκαιρος ὄλ-
βου, τοῖς
δ᾽ ἐς μέσον ἥκει.
(Ιφιγένεια εν Ταύροις 407-420)
(Με τραβήγματα διπλόκροτα
των ελάτινων κουπιών,
με πανιά λινά απ' ανέμους φουσκωμένα
ποντοπόροι ν' αρμενίσανε στα κύματα
απ' τον πόθο
σωρούς πλούτου μες στα σπίτια τους να
υψώσουν;
την καρδιά γλυκαίν' η ελπίδα
κι είν' αχόρταγη - πηγή
συμφορών - για τους ανθρώπους
που τα κέρδη κυνηγούνε τα μεγάλα
ταξιδεύοντας στις χώρες των βαρβάρων·
όνειρο κοινό είναι σ' όλους,
μα του κέρδους η έγνοια σε άλλους
άμετρη είναι, σ' άλλους πάλι
με το μέτρο το σωστό.)
Ο Ευριπίδης βάζει τον χορό να λέει κάτι όχι και τόσο κολακευτικό για τους Έλληνες που επισκέπτονταν την Ταυρίδα (σημερινή Κριμαία). Πως ο λόγος που πήγαιναν εκεί, ήταν ο πόθος για να αυξήσουν τον πλούτο τους. Κάτι που δεν θα τους εμπόδιζε να αρπάξουν και να λεηλατήσουν. Γι' αυτό και όσους Έλληνες συλλάμβαναν, τους θυσίαζαν στη θεά Άρτεμη! Και μόνο η είσοδός τους θεωρούνταν ιεροσυλία! Καταπίεση της ευτυχίας (ὄλβου βάρος) τα κέρδη, για όσους τα κυνηγάνε σε χώρες βαρβαρικές.
Τότε κυριαρχούσαν οι Έλληνες στον τότε γνωστό κόσμο. Σήμερα, κυριαρχούν άλλοι, και οι Έλληνες περιορίστηκαν στο ρόλο των τότε βάρβαρων... Μόνο που παραχωρούν απλόχερα τη χώρα στο πλιάτσικο των ξένων! Και η Ιφιγένεια αντί να εξαγνύζει τους ξένους για τη θυσία, κατάντησε να κλαίει για τ' αδέλφια της, χωρίς σωτηρία...
Βλέποντας το πλιάτσικο των κορακιών στην Ελλάδα και στην Κύπρο, δεν έχω παρά να βάλω το τι λέει ο Ευριπίδης, δείχνοντας τη διαχρονικότητά του. Αντί να αντιπαθούμε τους ξένους, που εποφθαλμιούν τον πλούτο μας... Πως να ζητάμε βοήθεια από το Θεό, όταν γίναμε φτηνά ξόανα του εαυτού μας; Το facebook το μάθαμε απ' όξω κι ανακατωτά! Τον Ευριπίδη στην καλύτερη να ξέρουμε το όνομά του!
