ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΥΙΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ...

οὐαί σοι, πόλις, ἧς ὁ βασιλεύς σου νεώτερος καὶ οἱ ἄρχοντές σου πρωΐ ἐσθίουσι.
μακαρία σύ, γῆ, ἧς ὁ βασιλεύς σου υἱὸς ἐλευθέρων καὶ οἱ ἄρχοντές σου πρὸς καιρὸν φάγονται ἐν δυνάμει καὶ οὐκ αἰσχυνθήσονται. (Εκκλησιαστής 10, 16-17)

(Αλίμονο σε σένα, πόλη, που έχεις νεαρό και άπειρο βασιλιά και οι άρχοντες σου από πρωΐας κάθονται και τρώνε.
Μακάρια είσαι χώρα που έχεις βασιλιά ο οποίος είναι υιός ελευθέρων ανθρώπων και οι άρχοντες σου τρώνε με μέτρο στην κατάλληλη ώρα. Αυτοί δεν θα ντροπιαστούν ποτέ.)

Όταν ο κυβερνήτης είναι άπειρος, όταν οι έχοντες εξουσία που τον πλαισιώνουν ενδιαφέρονται μόνο για να τρώνε (όχι μόνο κυριολεκτικώς αλλά και μεταφορικώς) τότε η πορεία της χώρας οδηγεί στην καταστροφή. Αντίθετα, η χώρα είναι δυνατή και ευτυχής όταν ο κυβερνήτης είναι υιός ελευθέρων ανθρώπων, δηλαδή ευσεβών, και οι άρχοντες δεν περιορίζονται μόνο στο να αυξάνουν τον προσωπικό τους πλούτο.

Από τη μια μεριά οι κυβερνήτες με απειρία και πάθη χωρίς αιδώ και αρχές και από την άλλη οι κυβερνήτες με ευσέβεια χωρίς τη βουλιμία της εξουσίας. Οι πρώτοι διεφθαρμένοι και ανίκανοι, οι δεύτεροι σοβαροί και υπεύθυνοι. Οι πρώτοι αντικατοπτρίζουν και τη γενικότερη σήψη της χώρας, ενώ οι δεύτεροι είναι υιοί ελευθέρων ανθρώπων δηλαδή ανθρώπων με αξίες και ιδανικά.

Κάνοντας τον παραλληλισμό με σήμερα, αυτονόητη η επιλογή στο ποιούς θα θέλαμε να μας κυβερνήσουν. Κι όμως! Όταν βάζουμε να μας σώσουν αυτοί που μας βούλιαξαν τότε χρειαζόμαστε μεγάλη αυτοκριτική... Πολύ μεγάλη... Όχι μόνο για τις επιλογές μας αλλά και για τα «ήθη» που έχουμε ως κοινωνία και τέτοια «ήθη» φέρουν και οι πολιτικοί μας...