Τι πιο εύκολο να παρασυρθείς από «τα φαντάσματα του κόσμου», όπως ονομάζει στο παρακάτω ποίημα ονόματι «Η σκάλα» ο ποιητής Δημήτρης Μποσινάκης, όλες εκείνες τις σειρήνες που σε κάνουν να λοξεύεις προς τα βράχια, όλα εκείνα τα αχαλίνωτα πάθη που τα αφήνεις να σε σέρνουν προς τον όλεθρο, όλες εκείνες τις φωνές που σου σερβίρουν παραμύθια για να σε κοροϊδέψουν. Και τι πιο οδυνηρό όταν η ίδια η πραγματικότητα σε προσγειώνει όταν όμως έχεις ήδη τελματώσει και έχεις πιάσει πάτο! Τότε θες μια σκάλα για να ξανανέβεις, και κουράγιο για να το πράξεις. Το ηθικό τέλμα της κοινωνίας μας όχι μόνο είναι μεγάλο, μιας και βγήκε ένα μέρος του στην επιφάνεια τελευταία (με τους βιασμούς είτε σε επαγγελματικούς χώρους, είτε σε ανήλικα) αλλά μετατράπηκε μάλιστα σε τηλεοπτικό προϊόν που φέρνει χρήμα! Όλοι μιλάνε για τιμωρίες, κανείς για το πως θα ξαναμπούμε στην οδό του ήθους... Μάλλον δεν το θέλουμε το ήθος, μας στενεύει να υποθέσω! Μου μένει μόνο ο τελευταίος στίχος του ποιητή «η σκάλα για πάνω, η σκάλα...». Φωνή βοώντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, ενώ έχουμε εγκλωβιστεί επικινδύνως στην (ηθική) ασωτία μας!
Ο άσωτος υιός έβαλε μυαλό και ξαναγύρισε στον πατέρα του, εμείς δεν...
