Όσα χρόνια και να περάσουν, το μήνυμα από την φοιτητική εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 θα παραμένει επίκαιρο. Ειδικά για το κακέκτυπο της δημοκρατίας που έχουμε. Το ποιό όμως είναι αυτό το μήνυμα και πως το αντιλαμβανόμαστε χρόνο με το χρόνο, είναι κάτι που χωράει πολύ συζήτηση χωρίς να βγάζουμε άκρη κάθε φορά. Η περίοδος της μεταπολίτευσης παρήλθε και ήδη έχουμε μπει στην περίοδο της «μεταδημοκρατίας» (μια ματιά στο ομώνυμο βιβλίο του Κόλιν Κράουτς επιβάλλεται κατ΄ εμέ για όποιον θέλει να σκέφτεται). Το Πολυτεχνείο ως ιδέα, που μπορεί να βρει θέση στη νέα αυτή περίοδο; Και κυρίως με ποιούς εκφραστές, μιας και οι αριστεροί στον τόπο μας, κατάντησαν αριστεριστές (!) και μόνο κατ' όνομα σχετίζονται με την αριστερά! Αντί μακροσκελών αναλύσεων, προτιμώ το παρακάτω σχετικό ποίημα της Ανατολής Ακριτοπούλου-Τουγιαννίδου, όπως το βρήκα στο ημερολόγιο, για να κρατήσω ζωντανή τη μνήμη της σημερινής επετείου.
