ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς. (11, 38)
Αναφερόμενος ο Παύλος στους προφήτες και αγίους της Παλαιάς Διαθήκης μας λέει πως τέτοιους άγιους ανθρώπους δεν ήταν άξιος να έχει ο κόσμος. Περιπλανούντο στις ερημιές, στα όρη, στα σπήλαια και τις τρύπες της γης. Σε αυτούς τους αγίους προτυπώνονται και οι χριστιανοί άγιοι που ακολούθησαν το θέλημα του Θεού και αντιμετώπισαν τον εχθρικό κόσμο της αμαρτίας.
Ο κόσμος πλημμυρισμένος από την αμαρτία, αποστρέφεται την αγιότητα και την εχθρεύεται. Κάτι που γινόταν στο παρελθόν αλλά συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Οι άγιοι απομακρύνονται από τον υλιστικό κόσμο με την πορωμένη συνείδηση. Δεν μπορούν να συνυπάρξουν συμβιβαζόμενοι στο κακό. Όταν η αγάπη του Χριστού θεωρείται ως... οπισθοδρόμηση, ο κόσμος αυτοβούλως οδεύει στην αυτοκαταστροφή του, χωρίς να μπορεί να συμπαρασύρει μαζί του, τους λίγους που ακολουθούν το Θεό. Και αυτοί, γνωστοί και άγνωστοι, εορτάζονται σήμερα από την Εκκλησία, αποτελώντας ένα φάρο στο σκοτάδι της αμαρτωλής αθεΐας.
