Ακούμε στην αυριανή περικοπή:
συνεπιμαρτυροῦντος τοῦ Θεοῦ σημείοις τε καὶ τέρασι καὶ ποικίλαις δυνάμεσι καὶ Πνεύματος Ἁγίου μερισμοῖς κατὰ τὴν αὐτοῦ θέλησιν. (Εβρ. 2, 4)
Επιβεβαίωνε (το κήρυγμα) και ο Θεός με θαύματα, με καταπληκτικά γεγονότα και με ποικίλες υπερφυσικές δυνάμεις και με τις διάφορες δωρεές των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος, σύμφωνα με το θέλημά του.
Στον προηγούμενο στίχο, ο απ. Παύλος αναφέρεται σε όσους μαρτυρούν για το κήρυγμα του Κυρίου. Δηλαδή σε αυτούς που άκουσαν τον Κύριο, είδαν τα θαύματά του και το πάθος του και αντιλήφθηκαν την ανάστασή του. Αυτοί ήταν οι πρώτοι που πίστεψαν και διέδωσαν το ευαγγέλιο. Σε αυτό τους το έργο, ο Θεός δεν τους άφησε μόνους. Τους έδωσε θεία χαρίσματα και έκανε υπερφυσικές παρεμβάσεις για να πιστοποιήσει την αλήθεια του κηρύγματος που έκαναν. Αυτά βεβαίως είναι γνωστά σε εμάς αν διαβάσουμε τις Πράξεις των Αποστόλων. Η παρουσία του Θεού λοιπόν ήταν πολύ αισθητή. Αυτό συνέβαινε μόνο τότε; Γιατί δεν συμβαίνει και σήμερα;
Σε ένα τέτοιο ερώτημα η απάντηση είναι απλή: Συμβαίνει και σήμερα. Αρκεί αφενός να υπάρχει πίστη απ' αυτούς που κηρύττουν (κατά βάσιν ιερείς και θεολόγοι) ώστε το κήρυγμα να μην είναι απλά μια δραστηριότητα και ένα καθήκον που στο διάβα του χρόνου μετατρέπεται καμιά φορά σε αγγαρεία. Διότι η πίστη είναι αυτή που κάνει πιο γόνιμο το κήρυγμα μέσα από το προσωπικό παράδειγμα και όχι τόσο η ρητορική δεινότητα. Αφετέρου, να μην είναι προϋπόθεση από όσους ακούν, μια υπερφυσική παρέμβαση του Θεού ως επίδειξη της ύπαρξής του. Ο Θεός όπου βλέπει πίστη, επεμβαίνει με τον τρόπο του δίχως να προκαλεί εξωτερικούς εντυπωσιασμούς. Το «κατὰ τὴν αὐτοῦ θέλησιν» (= σύμφωνα με το θέλημά του) είναι κάτι που δεν πρέπει ποτέ να λησμονούμε, αλλά να το προσμένουμε.
συνεπιμαρτυροῦντος τοῦ Θεοῦ σημείοις τε καὶ τέρασι καὶ ποικίλαις δυνάμεσι καὶ Πνεύματος Ἁγίου μερισμοῖς κατὰ τὴν αὐτοῦ θέλησιν. (Εβρ. 2, 4)
Επιβεβαίωνε (το κήρυγμα) και ο Θεός με θαύματα, με καταπληκτικά γεγονότα και με ποικίλες υπερφυσικές δυνάμεις και με τις διάφορες δωρεές των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος, σύμφωνα με το θέλημά του.
Στον προηγούμενο στίχο, ο απ. Παύλος αναφέρεται σε όσους μαρτυρούν για το κήρυγμα του Κυρίου. Δηλαδή σε αυτούς που άκουσαν τον Κύριο, είδαν τα θαύματά του και το πάθος του και αντιλήφθηκαν την ανάστασή του. Αυτοί ήταν οι πρώτοι που πίστεψαν και διέδωσαν το ευαγγέλιο. Σε αυτό τους το έργο, ο Θεός δεν τους άφησε μόνους. Τους έδωσε θεία χαρίσματα και έκανε υπερφυσικές παρεμβάσεις για να πιστοποιήσει την αλήθεια του κηρύγματος που έκαναν. Αυτά βεβαίως είναι γνωστά σε εμάς αν διαβάσουμε τις Πράξεις των Αποστόλων. Η παρουσία του Θεού λοιπόν ήταν πολύ αισθητή. Αυτό συνέβαινε μόνο τότε; Γιατί δεν συμβαίνει και σήμερα;
Σε ένα τέτοιο ερώτημα η απάντηση είναι απλή: Συμβαίνει και σήμερα. Αρκεί αφενός να υπάρχει πίστη απ' αυτούς που κηρύττουν (κατά βάσιν ιερείς και θεολόγοι) ώστε το κήρυγμα να μην είναι απλά μια δραστηριότητα και ένα καθήκον που στο διάβα του χρόνου μετατρέπεται καμιά φορά σε αγγαρεία. Διότι η πίστη είναι αυτή που κάνει πιο γόνιμο το κήρυγμα μέσα από το προσωπικό παράδειγμα και όχι τόσο η ρητορική δεινότητα. Αφετέρου, να μην είναι προϋπόθεση από όσους ακούν, μια υπερφυσική παρέμβαση του Θεού ως επίδειξη της ύπαρξής του. Ο Θεός όπου βλέπει πίστη, επεμβαίνει με τον τρόπο του δίχως να προκαλεί εξωτερικούς εντυπωσιασμούς. Το «κατὰ τὴν αὐτοῦ θέλησιν» (= σύμφωνα με το θέλημά του) είναι κάτι που δεν πρέπει ποτέ να λησμονούμε, αλλά να το προσμένουμε.
Άλλα σχόλια για την αυριανή περικοπή, εδώ.
