Καὶ ἐλθόντι αὐτῷ εἰς τὸ πέραν εἰς τὴν χώραν τῶν Γεργεσηνῶν ὑπήντησαν αὐτῷ δύο δαιμονιζόμενοι ἐκ τῶν μνημείων ἐξερχόμενοι, χαλεποὶ λίαν, ὥστε μὴ ἰσχύειν τινὰ παρελθεῖν διὰ τῆς ὁδοῦ ἐκείνης. (Ματθ. 8, 28)
Όταν έφτασε στην απέναντι όχθη, στην περιοχή των Γεργεσηνών, τον συνάντησαν δύο δαιμονισμένοι που έρχονταν από τα μνήματα, τόσο φοβεροί, που κανένας δεν τολμούσε να περάσει από κείνον το δρόμο.
Ο Ιησούς συνάντησε κατά την πορεία του προς την περιοχή των Γεργεσηνών δύο δαιμονισμένους. Άγριοι στην όψη και επικίνδυνοι, ζούσαν στα μνήματα, μακριά από την πόλη και οι κάτοικοι φοβόντουσαν να περνούν από εκεί. Δυστυχώς ούτε να τους βοηθήσουν μπορούσαν οι Γεργεσηνοί, ούτε κι αυτοί δέχονταν βοήθεια. Μόνοι σαν τα αγρίμια, ζούσαν μέσα στον φόβο και τον τρόμο που σκορπούσαν. Μακριά από τους ζωντανούς ανθρώπους, έβρισκαν καταφύγιο εκεί που ο κυριαρχούσε ο θάνατος. Αυτά προσφέρει ουσιαστικώς ο διάβολος σε όποιον συναινεί να τον ακολουθήσει. Αποξένωση και αποκρουστική ασχήμια του χαρακτήρα. Όμως οι εν λόγῳ δαιμονισμένοι εκουσίως κατήντησαν έτσι; Όχι βέβαια. Κανείς δαιμονισμένος στην Κ.Δ. δεν αντιμετωπίστηκε από τον Κύριο ούτε ώς αμαρτωλός, ούτε καν ως ασθενής. Γι' αυτό και προέβαινε αμέσως στην απαλλαγή από τα δαιμόνια. Όμως βλέπουμε ότι ο διάβολος αν καταφέρει να δυεισδύσει τόσο πολύ εντός του ανθρώπου, πόσο πολύ τον μεταβάλει και πόσο τον αλλοιώνει. Αν αφήσουμε αντιθέτως το Χριστό να γεμίσει την ψυχή μας, τότε πόσο μας ανακαινεί και πόσο μας βελτιώνει. Αλλά και αν ο πονηρός κατορθώσει να μας αιχμαλωτίσει, μόνο η στροφή μας προς τον Κύριο μπορεί να μας ελευθερώσει. Η παρουσία Του και μόνο είναι η σίγουρη ασπίδα μας απέναντι στο διάβολο. Αρκεί να την κρατούμε ψηλά και γερά διά της πίστεώς μας.
