Ακούμε στη σημερινή περικοπή:
Καὶ οὗτοι πάντες μαρτυρηθέντες διὰ τῆς πίστεως οὐκ ἐκομίσαντο τὴν ἐπαγγελίαν (Εβρ. 11, 39)
Όλοι οι παραπάνω, παρά την καλή μαρτυρία της πίστης τους, δεν πήραν ό,τι τους υποσχέθηκε ο Θεό.
Ο απ. Παύλος κάνει λόγο για τους προφήτες και τους δίκαιους που έζησαν στην περίοδο της Παλ. Διαθήκης. Αυτοί, παρότι έδειξαν πίστη στο Θεό, υπέμειναν μάλιστα αρκετοί εξ αυτών μεγάλες δοκιμασίες, εντούτοις δεν έλαβαν την υπόσχεση της λύτρωσης. Στην περίοδο της Παλ. Διαθήκης κυριαρχεί η ελπίδα όχι της άμεσης σωτηρίας και της ουράνιας βασιλείας, αλλά της ελεύσεως του Μεσσία. Δηλαδή Εκείνου που θα σώσει τους ανθρώπους από την αμαρτία. Η πίστη και η αφοσίωση στο Θεό, ήταν παρακαταθήκη ώστε μετά τον ερχομό του Μεσσία, θα τους θυμόταν και ο Θεός κατά την κρίση. Αλλά μέχρι τότε, δεν υπήρχε λύτρωση. Υπήρχε ο Άδης και το βασίλειο του θανάτου. Αυτήν την περίοδο του ανθρώπινου γένους θυμίζει η Εκκλησία την Κυριακή πριν τα Χριστούγεννα. Τονίζοντας έτσι, τη σημασία που είχε για εμάς η ενανθρώπηση του Κυρίου. Επανέφερε τον άνθρωπο στην προοπτική της μετά θάνατον σωτηρίας και έδωσε στην πίστη μας όχι απλά την ελπίδα, αλλά τη βεβαιότητα για την ουράνια βασιλεία και την κατά χάρην θέωση.
