Ακούμε στη σημερινή περικοπή:
ὁ δὲ Θεὸς πλούσιος ὢν ἐν ἐλέει, διὰ τὴν πολλὴν ἀγάπην αὐτοῦ ἣν ἠγάπησεν ἡμᾶς (Εφεσ. 2, 4)
Ο Θεός όμως μας αγάπησε, γιατί είναι πλούσιος σε έλεος κι έχει απέραντη αγάπη.
Παρά τις αμαρτίες μας, παρά τα λάθη μας, παρά την εγωπάθειά μας, ο Θεός δεν έπαψε να μας αγαπά. Όχι γιατί είχε ανάγκη, ούτε από άγνοια. Γιατί το θέλησε. Διότι η αγάπη του είναι πολύ μεγάλη απ' όσο φανταζόμαστε. Και μας αγαπά απεριόριστα. Κάτι που φαίνεται από τη σταυρική θυσία του Υιού Του. Αγαπά όλους μας. Μη νομίζει κανείς ότι αγαπά μόνο όσους εκκλησιάζονται ή μόνο όσους πράττουν καλές πράξεις. Η σωτηρία και η ουράνια βασιλεία είναι προοπτική προς όλους. Αν εμείς πάλι δεν θέλουμε αυτήν την αγάπη, δεν μας την επιβάλλει... δεν είναι υποχρεωτική. Γιατί μας τα υπενθυμίζει ο απ. Παύλος; Διότι χάρη σ' αυτήν την αγάπη μπορούμε να σωθούμε διά της πίστης μας. Μόνο με τις δικές μας δυνάμεις δεν μπορούμε. Η αγάπη Του, είναι το υπέρτατο δώρο που μας προσφέρει και στο χέρι μας είναι να το δεχτούμε αρκεί να ανοίξουμε (επιτέλους) τα μάτια μας και να το καταλάβουμε. Δίχως αυτήν, είμαστε καταδικασμένοι σε πλήρη νέκρωση. Ας επιδιώκουμε να την κερδίσουμε όσο ακόμη είμαστε ζωντανοί. Δεν την στερεί ούτε την τσιγγουνεύεται. Αρκεί να πιστέψουμε και να μετανοήσουμε.
Άλλο σχολιο για τη σημερινή περικοπή, εδώ.
