Ακούμε στη σημερινή περικοπή:
Ἴδετε πηλίκοις ὑμῖν γράμμασιν ἔγραψα τῇ ἐμῇ χειρί. (Γαλ. 6, 11)
Προσέξτε μέ πόσο μεγάλα γράμματα σας γράφω τώρα με το ίδιο μου το χέρι.
Ο απ. Παύλος δεν κάνει εδώ μνεία για το πόσο καλά γράμματα κάνει ή για την ικανότητά του στο γράψιμο. Θέλει να τονίσει όμως δύο πράγματα, ξέχωρα από το περιεχόμενο των επιστολών του. Πρώτον, γράφει ο ίδιος τις επιστολές. Δεν τον βοηθά κάποιος γραφέας που ίσως να παρεμβαίνει στη διατύπωση του κειμένου. Τα γράμματα (σύμβολα) λοιπόν που διαβάζουν οι αποδέκτες των επιστολών, αντικατοπτρίζουν τα συναισθήματα του συγγραφέα. Τα γράφει μεγάλα για να δείξει ότι δεν νοιάζεται για την οικονομία της γραφικής ύλης, (δεν υπήρχε τότε το φθηνό χαρτί, ή φθηνό μελάνι) και ενδιαφέρεται να τον διαβάσουν. Όχι με μικρά και δυσνόητα γραμματάκια όπου θα προσπεραστούν κάποιες λέξεις και πιθανώς να αλλοιωθεί το νόημα. Δεύτερον, τονίζει τη σαφήνεια και τη λεπτομέρεια που χρησιμοποιεί για να γίνει πιο κατανοητός. Το γράψιμό του δεν γίνεται «στο πόδι» λες και το κάνει από αγγαρεία. Δεν φαίνεται από το γραφικό χαρακτήρα η έλλειψη διάθεσης ή ενδιαφέροντος για τα προβλήματα των χριστιανικών κοινοτήτων. Αντιθέτως όπως προσέχει να είναι ευανάγνωστες οι λέξεις του, έτσι προσέχει να είναι τα λεγόμενά του σαφή, κατανοητά και περιεκτικά. Συνεπώς λοιπόν, από την όψη και μόνο των επιστολών του, στέλνει το μήνυμα ότι συμπαρίσταται και βοηθά στην επίλυση των προβλημάτων σαν να βρίσκονταν εκεί αυτοπροσώπως.
