Λέει ένα (δικό μου) ανέκδοτο:
- Γιατί Τοτέ, τις ημέρες που έλειπα δεν καθάρησες το σπίτι με συνέπεια να είναι γεμάτο σκόνη και βρωμιές;
- Γιατί κοιμόμουνα!
- Γιατί δεν πότησες τα λουλούδια και τα άφησες να ξεραθούν;
- Έβλεπα τηλεόραση!
- Γιατί δεν μάζεψες τα σκουπίδια και να πας να τα πετάξεις; Το σπίτι μυρίζει!
- Γιατί βαριόμουν!
- Γιατί άφησες το σκύλο ατάιστο; Κοντεύει να πεθάνει!
- Γιατί το ξέχασα!
- Και νομίζεις ότι θα μείνεις ατιμώρητος για όλα αυτά;
- Εννοείται!
- Γιατί βρε αχαΐρευτε;
- Γιατί αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη! Και η πολιτική ευθύνη δεν έχει τιμωρίες! Αυτό κάνουν και οι πολιτικοί και ξενοιάζουν! Εξάλλου φταις εσύ που μου ανάθεσες τόσες δουλειές!
- Μα αν ήταν να μην τις κάνεις, ας μου το έλεγες.
- Αν στο έλεγα δεν θα με άφηνες μόνο μου στο σπίτι! Οπότε σου είπα ψέμματα! Όπως κάνουν και οι πολιτικοί. Λοιπόν, αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη, και μη με απασχολείς άλλο! Έχω και... δουλειές να κάνω!
Τι είναι «ευθύνη» και σε τι την διαφοροποιεί ο χαρακτηρισμός «πολιτική»; Όταν πεθαίνουν άνθρωποι η ευθύνη είναι μία, άνευ χαρακτηρισμού. Και η «τιμωρία» επίσης! Διότι ο πρωθυπουργός ανέλαβε, όπως μας είπε από την τηλεόραση, την «πολιτική ευθύνη», αλλά δεν ακούσαμε να αναλαμβάνει την «πολιτική τιμωρία»! (Να υποθέσω παραίτηση φερ' ειπείν.) Για τις αμέλειες των πολιτικάντηδων ήδη τιμωρήθηκαν τα θύματα... Όταν το σκοινί της κρεμάλας είναι άθικτο, του κουτιού να το πω λαϊκιστί, τότε δύο τινά συμβαίνουν: Ή η Δημοκρατία λειτουργεί άψογα και όλα είναι στην εντέλεια ώστε να μην υπάρχουν θύματα ή συμφορές, ή η Δημοκρατία λειτουργεί επικινδύνως αναποτελεσματικά! Μακάρι να συναίβενε το πρώτο...
Τις μέρες των πυρκαγιών δεν είπα (στο blog) τίποτα. Δεν μπορούσα. Αλλά η παρατεταμένη σιωπή γίνεται ή εκλαμβάνεται σε συνενοχή πολλές φορές...
